Op naar Kirgizie! Maar eerst nog even de grens over.... Bij het verlaten vanUzbekistan moeten we ieder weer, in tweevoud, hetzelfde formulier invullen als we bij binnenkomst deden. Daarop moet onder andere staan hoeveel geld jebij je hebt. Bij binnenkomst was dat 200 dollar en bij het verlaten van het land 500 omdat we gepind hadden. Dat kan dus niet. Nee, echt niet. " Ja maar,...". Nee dus. De formulieren worden verscheurd en we mogen opnieuw beginnen. Ik gooi de formuliertjes waarschijnlijk iets te aggresief op zijn bureau en jawel.....bagagecheck!. Alles van de fietsen af en het kantoortje in dus. Maar we krijgen onze benodigde stempeltjes en kunnen verder. We worden ontvangen door een douanebeampte die ons hartelijk welkom heet in Kirgizie!

We willen het liefst gelijk de bergen in. Vanuit Osh hadden we een mooie route uitgestippeld. Bij nog wat naar de weg vragen, gaf iedereen het zelfde antwoord: Die weg bestaat niet! Nu zijn wij in de loop van de reis nog eigenwijzer geworden dan we al waren en gingen toch de geplande richting op. Met in ons achterhoofd het ook jullie welbekende gezegde: " Waar een wil is, is een weg!" Helaas bleek de weg al snel te veranderen in een paardenpad en even verderop in een paardenpad voor gevorderden. Voor twee fietsertjes niet echt te doen. Maar mooi, zo mooi, en naast eigenwijsheid is ook ons doorzettingsvermogen gegroeid, dus duwen maar die fietsies! Ploeteren, zweten, kramp, spierpijn.....maar mooi, mooi, mooi.

In de bergen leiden de mensen een zeeeeeer simpel leven in tentjes. Overal waren we welkom en kregen we thee en brood met room en een soort ondefinieerbaar (misschien maar goed ook) prutje! Zo vreselijk lief! We mochten overal slapen, maar dat zat er voor ons niet in.....we moesten door. Kruipend de bergen over. De fietsen duwen is nu niet meer mogelijk en samen tillen we de fietsen 1 voor 1 steeds een stukje verder.
Een leuk bijkomend feit zijn onze trappers....daar zitten scherpe pinnen aan met als doel de schoenen een beetje te fixeren bij het trappen. Maar als je niet trapt, maar duwt, perforeren die pinnen zich regelmatig in onze sappige kuiten!!!! Bloed, zweet en tranen dus.

We kamperen op plekjes zo stil dat het pijn doet aan onze oren! De uitzichten zijn ongelooflijk en de bloemen ruiken heerlijk. Twee dagen ploeteren we omhoog......we zijn gebroken. Onderweg krijgen we verschillende informatie over hoe de weg verder verloopt. Het volgende plaatsje ligt op 5, 70, 40, kilometer, zijn 3 op een volgende antwoorden. Een man zegt dat het pad (nou ja pad) regelrecht naar China gaat......Dan hebben we toch echt een dilemma. Het is ons onduidelijk waar we heen gaan en hoe lang het gaat duren, de voorraad eten slinkt. We nemen uiteindelijk de moeilijke beslissing terug te keren. Au, dat doet serieuspijn. Maar we hebben zoveel moois gezien (had ik al gezegd geloof ik) en zoveel mooie lieve mensen ontmoet, dat het het zeker waard was.

Dan poging twee. Via een andere weg (ja nu wel een weg) trekken we naar Naryn. De weg is onverhard en ronduit belabberd, maar na ons vorige avontuur hebben we geen klagen. Ook hier weer veel moois! We kamperen bij riviertjes om ons een beetje te kunnen wassen. (Brrrrrr, smeltwater). We gaan twee passen van 3000 meter over. Ja, jullie raden het al.....mooi uitzicht. Na 12 dagen komen we dan ein-de-lijk aan in Naryn. Een douche is nu geen luxe meer, maar een noodzaak geworden. Zwart water door het doucheputje....laagje zonnebrand,laagje zweet, laagje stof en dat keer 12). Naast een douche wachten ons nogmeer mooie dingen in Naryn. Een daarvan is het pakketje dat Chris ons heeftgestuurd!! Daarin o.a. boekjes over Tibet, wat kettingstukjes en twee zakjesdrop!!! Ja, ja, dat is een na een half jaar een waar feest. (Het is nu tweeweken later en de zakjes zijn uiteraard leeg, maar Sander vond net nog een geplet katjesdropje in zijn tas......opeens zat ik middenin de Venco reclame, want ik heb er zeker van genoten!!) Les Hollandaises et Venco!
Nog een iets moois in Naryn: daar ontmoeten we onze Belgische vrienden Polle en Els weer! In Yazd, Iran hebben we afscheid genomen en we hebben elkaar nu veel te vertellen. De volgende dag verhuizen we naar 'hun' hotel en zij blijven nog twee nachtjes extra! Een super leuke tijd die nog altijd te kort is! We hopen ze in Kashgar weer te zien!

Wij gaan richting Kochkor en het Issyk Kul, een groot meer omgeven door bergen. De weg er naar toe gaat over twee passen, wat, ja alweer, prachtige uitzichten geeft. Het fietsen in Kirgizie bevalt ons super goed. Het gevoel na iedere bocht iets nieuws te zien is weer terug en het kamperen is een waar feest. Het is nu bijna moeilijk een plekje te vinden, gewoon omdat het moeilijk moeilijk is te kiezen! Heldere beken, blauwe meren, besneeuwde pieken, bloemen, bloemen, bloemen, vlinders, vogels, stilte, paarden en witte yurts met gastvrije mensen!

Nu een paar dagen in Karakol op een leuke camping. We hebben ontdekt hoe broodjes te bakken in ons pannetje en experimenteren met chocola, kaas/uien, suiker, enz, enz. Op de camping ontmoeten we twee jongens uit Dresden die een tocht door de bergen gaan maken. Te voet welteverstaan met een superzware rugzak. Zeer inspirerend, dus hopelijk Kirgizie, tot ziens!

De foto's van Kirgizie.