Laatste berichtje uit Iran...

Na Yazd hebben we Shiraz en Esfahan bezocht. Twee parels van steden in de
hete, uitgestrekte woestijn. Wat geweldig dit alles te zien. In Shiraz
bezoeken we het graf van Hafez, de zeer geliefde poeet. Mensen benaderen
zijn graf met veel respect en in de prachtige tuinen eromheen worden zijn
gedichten gelezen. Hoe droog en hoe heet het hier ook is, de parken zien er
uit als groene paradijsjes met de mooiste bloemen, fonteintjes en hoge
bomen. Ook gaan we naar een van de wereldwonderen, Persepolis. De
overblijfselen van een paleisencomplex met hoge zuilen, mooie beelden en
hele verhalen uitgehakt in de muren. We permiteren ons dit keer de luxe van
een gids, wat het bezoekje nog interessanter maakt. Ongelooflijk hoe dit
alles gebouwd is...zo lang geleden.

In Esfahan bevalt het ons ook erg goed. We wandelen langs de rivier met de
prachtige oude bruggen. Onder een van de bruggen is een theehuisje, waar je
onder het genot van een een waterpijp en een pot thee naar de ondergaande zon kunt kijken.
Dan gaan de lichten op de bruggen aan en komt de volle maan op. Even
speciaal voor ons lijkt het dan wel. Ook brengen we heel wat uurtjes door op
het op een na grootste plein van de wereld, Iman Square. Daar staan de prachtigste
moskeeen en een paleis, allen versierd met de bekende blauwe mosaieken.
Tegen de avond verzamelen veel mensen zich daar op het gras rond de
fonteinen en wordt er weer uitgebreid gepicknickt. (Favoriete bezigheid van
de Iraniers. Zeker op vrijdag is er geen stukje gras veilig of er ligt wel
een kleedje of er staat een tentje. Hele families relaxen en verwennen
zichzelf en hongerige touristen met de lekkerste hapjes). Op het plein
worden we veel aangesproken door mensen die hun engels willen oefenen en ons
het hemd van het lijf vragen. Ook komen wij veel te weten over het leven in
Iran. Eigenlijk alle mensen die we spreken willen dat het strenge regime,
waar ze onder lijden, veranderd en het liefst snel. Grappen over de
president zijn niet mals en zo ook niet alle wiskeyvoorraadjes die in veel
iraanse huizen verstopt blijken! Erg grappig om te horen, al worden we
natuurlijk wel alleen aangesproken door mensen die Engels spreken en open
staan voor gesprekken met touristen.

Dan is het weer tijd om terug te gaan naar Teheran. Snel naar het Uzbeekse
consulaat met onze letter of invitation voor ons visum.......blijken ze 5 dagen dicht te
zijn! Balen dus! We ontvluchten het verkeersgeweld door naar de omliggende
koelere bergen te gaan. Wat een rust vinden we daar. Langs een snelstromend
riviertje met ijskoud smelwater op een persisch tapijtje theedrinken is best
vol te houden. Na 5 dagen hebben we dan eindelijk ons visum voor Uzbekistan.
Met deze stempel kunnen we naar het consulaat van Turkmenistan. Daar leveren
we de benodigde gegevens in en moeten we weer een weekje wachten. We
beginnen een beetje ongeduldig te worden. De fietskriebels beginnen
hardnekkig te worden. Dit keer wachten we in Kashan.

Kashan is een prettig stadje. Er zijn prachtige gerestaureerde huizen te
bezoeken die ons een idee geven van het leven in de welvarende tijd van het
Persische rijk. In een tot theehuis (ja, we drinken wat thee!) omgetoverd
badhuis raken we weer aan de praat met een stel vrienden. Ze nodigen ons uit
mee te gaan naar een dorpje in de bergen om de hitte te onvluchten....en te
picknicken natuurlijk. Graag. We hebben een superleuke tijd met deze mensen.
De meiden nemen het niet zo nauw met alle rare regeltjes en al gauw lopen we
met onze broeken tot de knieen opgetrokken (schokkend!) door het water te
rennen. Na een heerlijke picknick vertrekken we naar een ommuurde tuin van
de opa van een van de jongens. Zodra de deur dicht is gaan de hoofdoeken af
en komen de t-shirtjes tevoorschijn. Ook ik kan een shirtje lenen en voor ik
het weet loop ik door de tuin vol fruitbomen met de wind door mijn haren.
Onbeschrijflijk hoe dat voelt! We voelen ons zo welkom en ontspannen.
We brengen de nacht in de tuin door en de volgende dag worden we rondgeleid
door Kashan en omstreken. Hierna nemen we afscheid....voor een dagje. Onze
vrienden blijken in Teheran te wonen en nodigen ons uit morgen bij hun te
komen eten.

En dan....halen we hopelijk ons visum voor Turkmenistan op en zet ons
fietsavontuur zich voort. We kunnen bijna niet wachten.

(de foto's komen later als we het kabeltje van de camera weer gevonden hebben...)
>> kabeltje weer gevonden, hier staan de Foto's.