Lente!

Vanuit Kayseri weer met de bus terug naar Istanbul. Twee dagen, een waterpijp en vele bezoekjes aan het consulaat later zijn we dan eindelijk de gelukkige bezitters van een visum voor Iran. Na de twee weken in Cappadocia en het wachten op het visum in de stad hebben we weer erg veel zin om te fietsen over kleine weggetjes.
Vanuit Istanbul nemen we een boot naar Bandirma. De weg gaat deels langs de kust, deels door het binnenland. Het is heerlijk weer onderweg te zijn. De eerste dagen zijn koud en nat, maar dan wordt het dan toch lente. (Toch?) Veel ooievaars en lammetjes in ieder geval.

We bezoeken Troje. Een plek die uiteraard zeer tot de verbeelding spreekt, maar eigenlijk weinig voorstelt. Op de replica van het paard na is er weinig te zien. Het landschap wordt steeds groener. De eerste bloemen verschijnen langs de weg. De natuur heeft hier veel moois te bieden. Zo ook, na een aantal dagen wildkamperen, een natuurlijke warm-waterbron.
We worden op deze plek gewezen door Urs, een Zwitser die drie maanden op de fiets rond reist. Aardige kerel! We badderenen gaan daarna verder naar het oude stadje Assos. Daar slapen we in een luxe hotel met bad met bubbels en hemelbed. Er wordt in het dorp een videoclip opgenomen voor een of andere Turkse Marco Borsato. Het restaurant en het hotel worden uitgebreid gefilmd. Ook wij fıgureren in de videoclip! Waarschijnlijk heeft de hotelbaas een topdag en daar profiteren wij weer van: we betalen erg weinig voor ons hemelbed!).

Twee dagen later stormt het vreselijk en we worden regelmatig van de weg geblazen! Als we dekking zoeken in een bushokje, komt net op dat moment ook Urs weer de hoek om waaien. Gedrieen fietsen we verder. De komende dagen leggen we zo vele kilometers af en slapen op de mooiste plekjes. Gewoon ergens in de bergen, op het dak van een pension en bij een boer op het terras.

We bezoeken de opgravingen in Bergama (Pergamum). Tussen de restanten van tempels en badhuizen grazen nu de koeien. In vroeger tijden stond hier een grote bibliotheek. Zo groot dat de mensen in Alexandrie bang waren dat veel geleerden daarheen zouden trekken. Om dit te voorkomen werd de aanvoer van papyrus over de Nijl gestaakt. Om toch nog boeken te kunnen maken werd hier toen bedacht dat er ook op dierenhuiden geschreven kon worden. Perkament dus, daar dankt deze stad haar naam aan.
Ook bezoeken we Ephesus. Een plek waar je nog erg goed kunt zien hoe het leven er in de tijd van de Grieken en Romeinen uit heeft gezien. Er staan nog veel (delen van) gebouwen overeind. Helaas ook een zeer populaire plaats voor busladingen toeristen die haastig achter hun reisleider met paraplu aanrennen. Wel een vermakelijk gezicht overigens. Op eens zijn alle bussen weer vertrokken en hebben we de stad voor ons zelf.

Hierna lijkt het tijd om na 8 dagen samen fietsen afscheid te gaan nemen van Urs. Wij zijn van plan een weg langs de kust te volgen, Urs gaat het binnenland in. Op de kruising waar onze wegen zullen scheiden bedenken wij ons echter. Tot Izmir is de kust prachtig en rustig, na Ephesos lijkt het een touristische kermis te gaan worden. Veel vakantiedorpen en hotels. Dit zal waarschijnlijk nog lang zo blijven. Wij gaan dus met Urs mee het binnenland in en dat blijkt een goede keuze. Heerlijk rustige weggetjes door prachtige landschappen. We hebben regelmatig het gevoel dat we door een tuin rijden! In de dorpjes worden we warm onthaald. Ongelooflijk, iedere dag gebeurd er wel iets moois. Op de markt krijgen we fruit, we worden uitgenodigd om mee te eten door picknickende families en worden door herders en boeren welkom geheten als we op hun landkamperen.

Het wildkamperen levert tot nu toe geen problemen op. Soms worden we gezien en gaan de mensen pas weer weg als ze er zeker van zijn dat alles goed met ons gaat en we genoeg te eten hebben! Een aantal nachten terug hadden we het echter wel even benauwd. Als we net in de tent liggen te lezen komt er een motor aangescheurd. Op 30 cm voor de tent stopt de motor. Met bonkend hart kruipen we naar buiten. Het blijkt echter de boer te zijn aan wie we s middags nog gevraagd hadden of het goed was dat we op zijn land kampeerden. Hij komt ons een hele berg eten brengen. Zo zitten we met z'n drieen en de boer opeens om 23.00 bij het licht van een zaklantaarn cake te eten.

ps: de foto's vınd je hier