We zijn er...op het dak van de wereld!!! Een bijzondere plek, in vele, vele opzichten. Maar je komt er niet zomaar.

Na een supergezellige tijd in Kashgar is het tijd om afscheid te nemen van de bewoonde wereld en richting de bergen te vertrekken. Samen met Polle en Els nemen we de eerste 200 km de bus naar Yecheng. Van daaruit nog een stukje Taklamakanwoestijn en dan komen de eerste bergtoppen in zicht. De weg stijgt, de temperatuur daalt, het asfalt verdwijnt, de ademhalingsproblemen komen...We hebben al wat bergen gezien onderweg, maar dit is anders. Deels omdat we weten dat dit een heel speciaal stukje van de wereld is, deels omdat het echt anders is! Kaal, verlaten, uitgestrekt, ruig, ver van alles, eigenlijk niet te beschrijven...
Pas na pas volgt. Hoogterecord na hoogterecord sneuvelt en trots vallen we elkaar ademloos in armen. Lichte hoofdpijn, zware benen. De kwaliteit van de weg is op zijn zachtst gezecht niet al te best. Wasbordjes worden afgewisselt met los zand of rollende kiezels, vrachtwagens en jeeps sjezen ons voorbij ons in een stoffige wolk achterlatend. Rivieren steken opeens de weg over (natte voeten) en de wind blaast ons eigenlijk de verkeerde kant op. Maar de bergen hebben onwaarschijnlijke mooie kleuren, muren van zwart steen, gele zandduinen, groene mossen, rode minerealen. Dee hoge meren zijn duizelingwekkend blauw, de gebedsvlaggetjes op de toppen trotseren moedig de eeuwige wind en de tibetaanse gazelles galopperen over de uitgestrekte vlaktes. In groene valleien grazen de yaks, waden ganzen en een soort ooievaars. Wegwerkers moedigen ons vrolijk aan...en wij hun. In de kleine hutjes op een rij (heet hier dorp) eten we het heerlijkste eten (en nemen een extra portie mee voor 's avonds....een soort afhaalchinees) en genieten we van de warmte van de op yakstront gestookte kachteltjes...
Overdag zijn de luchten helder blauw. En eerlijk is eerlijk: de zo bekende 'Hollandse Wolkenluchten' worden absoluut verslagen door die van Tibet! De nachten zijn koud, maar goed te doen. Veel kleren aan, fleecedeken om het lichaam gewikkeld en als een soort mummie kruipen we onze slaapzakken in. 's nachts plassen is zowel een kwelling (zo k-k-koud) als een onvergetelijke belevenis (sterren zo schitterend!!!). 's ochtends wachten op de eerste zonnestralen op de tent. Het water in de bidons is keihard bevroren. Thee zetten, rijstepapje maken en de dag is weer begonnen. Het landschap heeft een enorme uitwerking op mijn gevoel. Het ene moment raakt ik erg geintimideert door deze door alles en iedereen verlaten ruigheid. Het maakt met klein, kwetsbaar en zo onbeduidend. Het andere moment maakt het me sterker dan ooit en maakt en oeroude landschap een diepe kracht in me los.
Het Aksai Chin plateau nadert. Een week lang op een vlakte van 5000 meter hoogte. Alle bewegingen die normaal vanzelfsprekend zijn, kosten nu moeite. Een matje opblazen is als 100 meter sprinten en iets onder uit je fietstas opgraven (waarom ik toch altijd iets nodig heb dat onderin zit??) is als 15 meter onder water zwemmen. Fietsen gaat aardig, zolang je maar een ritme kunt behouden. Niet vast komen te zitten in los zand dus! Hijg, hijg, puf, puf en af en toe even schelden. Bemoedigende woorden, aan elkaar, aan onszelf. We passeren de grens van Tibet, trotseren de hoogste pas (5660 meter), snellen voorbij de eerste checkpoints, fietsen langs Nyak lake (een enorm meer dat grenst aan India) en komen na drie weken aan in Ali! We rollen een zandweg af en staan opeens oog in oog met een stoplicht, voelen asfalt onder onze gehavende bandjes, en horen getoeter. Terug in de bewoonde wereld, met gemengde gevoelens. We vinden een heerlijk hotel en genieten van een welverdiende en nog meer noodzakelijke douche. (Geen details...maar na drie weken........tsja). Eten, eten, slapen, slapen, voorraden aanvullen. En dan....naar de PSB (Public Security Buro). We zijn hier illegaal. Zelfstandig in deze regio van Tibet reizen is verboden. "Forbidden for Aliens". Melden dus, onze criminele daad bekennen. In een kamertje tegenover vier strak in het uniform gestoken officieren beantwoorden we braaf de vragen, vullen we formulieren in, zetten we onze vingerafdrukken, betalen we de boete en het 'alien travel permit' en een half uurtje later zijn we legaal in Tibet. Mooi!

Zoals gezegd is het vreemd weer in de bewoonde wereld te zijn. Zeker als die wereld ook nog eens scheef getrokken is. Chinezen hebben het hier duidelijk voor het zeggen, tibetanen zijn tweederangs burgers. Ze zijn trots en sterk. Prachtige kleding, betoverende ogen en een mysterieuze uitstraling. Hoe lang houden ze stand? Is Tibet nog Tibet?
Het reizen is net zo zwaar als indrukwekkend. We hebben zin in de tweede helft, maar genieten nog even van de luxe van de 'stad'.
Hier zijn weer de foto's

Ja, we hebben China bereikt! Een bijzonder en zeer mooi moment in deze reis. Maar later meer over dit exotische land, eerst nog het laatste stukje Kirgizie.

Vanuit Karakol nemen we de bus naar Bishkek. Een prettige stad om rond te slenteren en te genieten van alle luxe die een moderne stad te bieden heeft. Mooie terrasjes, lekkere restaurantjes en fijn winkelen! Reizen door Centraal Azie loopt (of beter gezegd fietst) op zijn eind en kopen daarom een mooi kirgisisch kleed ter herinnering. Sander is weer een halve dag bezig om dit verstuurd te krijgen, maar daar zijn we intussen aan gewend.....

Ons visum nadert de einddatum en we hebben een afspraak met Polle en Els in Kashkar. We zijn genoodzaakt een taxi te nemen van Bishkek naar Osh. We gaan een pas over van 3500 meter en bussen rijden er dus niet. Na wat gezoek naar een eerlijke taxichauffeur binden we de fietsen op het dak en rijden we in 9 uur naar Osh. De weg is prachtig en gaat voor het grootste deel door de bergen. Het uitzicht is fantastastisch......maar wat hadden we het graag gefietst! Als we vanaf de achterbank ook nog eens fietsers de pas op zien rijden, hebben we het even zwaar. Wel erg leuk is dat we de taxi onder andere delen met een vrouw die docent engels blijkt te zijn. Zij vertelt ons vanalles over Kirgizie en nodigt ons zelfs uit om een nachtje bij haar te slapen. Daar maken we dankbaar gebruik van. En zo zitten we na de lange taxirit midden in de nacht plov (vette rijst met vlees, uien en wortel) te eten en vodka te drinken. Na een ontbijt van wederom plov (we slaan de vodka deze keer maar over) stappen we de volgende dag eindelijk weer op de fiets.
We fietsen hoge passen over (3660 meter)en blijven daarna min of meer op deze hoogte. De nachten zijn dus weer koud en graven naar onze fleeces die ver onderin de fietstassen zaten. Ijs in de bidons en op de tent. Brrrr. Dat is lang geleden! Ook belanden we in een ware hagelstorm. De stenige onverharde weg veranderd in een glijbaan van modder. De temperatuur daalt snel naar iets boven het vriespunt en we moeten dus weer de tassen induiken naar regenbroeken en handschoenen.
Verder is de tocht naar de Chinese grens prachtig. De bergen worden hoger, de weg slecht, de mensen zijn vriendelijk en gastvrij, paarden razen 's nachts langs het tentje, helder water in de beken, paardenmelk verkopers langs de weg......een waardig afscheid van dit prachtige land!

Op naar China. Bij de grens ontmoeten we Beat uit Zwitserland. Met z'n drieen passeren we probleemloos de Chinese grens. Even lijken er problemen. Om de beurt moeten we een kamertje in om onze gegevens te laten registreren. Als ik alle vragen beantwoord heb leunt de Chinees met de veel te grote pet naar voren over zijn bureau, kijkt me heel streng aan en zegt: "One more question! What happened to your face"? Ik heb me zelf al geen week in de spiegel gezien en heb dus geen idee. Maar ik krijg uitleg: "Eyes white, cheeks red!" Ha, het is de supercharmante afdruk van mijn zonnebril. Zijn serieuse gezicht verdwijnt en begint te schateren van het lachen. Ik uiteraard ook en zo beginnen we met een lach aan de eerste kilometers China.

In het eerste winkeltje wat we binnenstappen kijken we onze ogen uit. Grappige zakjes vol Chinese tekentjes en een onbekende inhoud. We kopen de vreemdste dingentjes en een prachtig uitziende bak instant noodles voor lunch. Met z'n drieen zitten we even later te picknicken en te analyseren wat eten....geen idee! Misschien maar beter! Dan komt Carl uit Oostenrijk aanfietsen en we fietsen met z'n vieren in twee dagen naar Kashgar. Een waar feest om daar aan te komen. Een beter begin van een reis in China kan je eigenlijk niet hebben. Een bruizende, kleurrijke stad: een ware belevenis. We komen zintuigen te kort voor de wervelwind aan indrukken die er hier op ons af komt. Chinese muziek, de felle kleuren, de winkels vol exotische produkten, de geurige markten, en dan het eten!!!! Voor een paar centen eten we het lekkerste eten. Een favoriet plekje is een straatje vol kleine keukentjes waar druk en vol passie gekookt wordt. Daar krijg je een bord met 6 vakjes en wijs maar aan wat je erin wilt hebben. Allemaal even lekker en niet te vergelijken met wat we in Nederland bij de Chinees eten. Gisteren aten we bij we bij een fondue restaurant. Twee bakken met hete boillon en in het restaurant lange rekken met stokjes met daaraan de meest vreemde dingen geprikt. Van paddestoelen tot hele vissenkoppen, van kippenpoten (en daarmee bedoel ik dus echt de 'voeten') tot bloemen. Bedenkt het maar en het zit aan een stokje.

In het hotel ontmoetten we uiteraard Polle en Els en daarnaast nog een groep andere fietsers. Bijna allemaal op weg naar T...., en allemaal een beetje zenuwachtig. Allen zijn we druk met de laatste dingen, fietsen repareren, kleren wassen, eten inslaan, spullen nakijken, kaarten kopieeren en nog meer eten (chocola!!) inslaan. De avonden zijn veel te gezellig en dus zijn we een beetje moe, maar verder zijn we klaar om te gaan. Vol verwachting klopt ons hart! Het is een zeer bijzonder deel van de reis en we hebben het gevoel alsof we een beetje op nieuw vertrekken. Hebben we dit wel? Is dat goed geregeld? Moeten we niet nog even dit? Maar er is ook meer rust. Onderweg veel geleerd, o.a. dat we voor veel problemen wel een oplossing vinden. De volgende update is waarschijnlijk over meer dan 5 weken, omdat eerder internetten niet mogelijk is. Maar we hopen (en verwachten!) dan wel met een bijzonder verslag te komen....

Groetjes!

De foto's van Kirgizie tot China.

Mog een rijtje links naar sites van fietsers die we in Kashkar ontmoeten ::

Maurizio (CH) (>Tibet, Nepal)
Beat (CH) (>Karakorum Highway, India)
Jan & Jan (NL + CAN) (>China)
Carl (AU) (>Tibet)
Stephane (CH) (>Tibet, Nepal, India)