Wildkamperen in oost Turkije wordt ons door veel mensen, zowel reizigers als 'locals' afgeraden. Met name vanwege de vele militairen die het gebied controleren om terroristische aanvallen van de PKK te voorkomen. We besluiten daarom maar bij benzinestations te vragen of we ons tentje achter het kantoortje mogen opzetten, wat nooit een probleem is. Deze keer is ons tentje echter wel een probleem, het gezin (of liever gezegd de vrouw des huizes) beslist dat ons tentje afgebroken moet worden en dat we bij hun binnen slapen. Zittend op de mooie kleden worden we verwend met thee en goed eten. Daarna badderen in een teiltje en slapen in een echt bed. Wat een luxe.
De volgende morgen regent het hard en staat de gang vol met kakelende vrouwen. Ze nodigen ons uit mee te gaan naar een of ander plaatsje. Geen idee wat ons te wachten staat stappen we in het gereedstaande busje. Uiteindelijk wordt duidelijk dat we naar een religieus centrum gaan. Dames en heren strikt gescheiden uiteraard. Sander blijft dus achter met de chauffeur en ik ga met de vrouwen mee.
Ik kom terecht in een doolhof van gangen, pleintjes, kamers en fonteintjes. Overal waar ik kijk zijn vrouwen en kinderen in kleurige gewaden en hoofddoekjes. Kleedjes worden uitgerold en er wordt uitgebreid gepicknicked. Een aantal keer wordt gevraagd of ik geen moslim wil worden, maar na een aantal keer uitleggen waarom ik daar geen interesse in heb laten ze me met rust gelukkig. Ook de vrouwen waar ik mee gekomen ben, beschermen me goed tegen al te fanatieke bekeerpogingen.
Sander heeft het iets minder makkelijk. Met de alleen Turks sprekende chauffeur is hij in een theehuis vol bebaarde mannen beland. Zij zijn iets minder makkelijk af te wimpelen en willen erg graag een moslim van Sander maken. ("Ik heb van de honing geproefd en wil zo graag dat jij deze ook proeft...").
Dan is het moment aangebroken waarvoor de mensen vanuit het hele land met busladingen zijn gekomen.....bezoek van een zeer belangrijk figuur binnen de Islam (een soort paus). Hij zou een van de weinige personen zijn die direct in contact met Allah staat. De vrouwen pakken samen op het plein voor de moskee. We mogen niet naar binnen vandaar. Zo'n 50 minuten zitten we daar als haringen in een ton te wachten. Ik kan me letterlijk geen cm bewegen, moet hard mijn best doen niet hysterisch te worden en kan me de beelden van platgedrukte mensen in Mekka levendig voor de geest halen. Dan gaat er een deurtje open, zie ik een man met baard in witte jurk 5 meter lopen om daar weer een ander deurtje in te gaan. Dit is blijkbaar genoeg om het meerendeel van de vrouwen in een hysterisch gekreis te laten uitbarsten; met schokkende lichamen en rollende ogen om Allah te doen roepen. Ik weet niet wat ik zie!!!
Sander zit in de moskee waar de man met de baard voorgaat in gebed en ook daar mannen in trance! We hebben elkaar bij ons weerzien veel te vertellen!
's Avonds ga ik met de dames naar een koerdisch huwelijksfeest. Veel muziek en dansen. Sander moet achterblijven bij de mannen en drinkt thee in het benzinestation. Wat een dag!

Na al deze hectiek fietsen we richting Nemrut, waar we twee dagen later op de top staan. De laatste km voor de top zijn steil en gaat over kleine basaltblokjes. Erg zwaar!!! Maar we worden beloond met prachtige uitzichten en natuurlijk de bizar grote beelden die daar staan. Door een aardbeving zijn de ruim twee meter hoge hoofden eraf gevallen. We ontmoeten een Nederlands stel dat rondreist in een busje. Na de mooie zonsondergang drinken we thee in hun camper. Erg fijn want het is flink koud op zo'n bergje!
We zetten ons tentje op en staan vroeg op voor de zonsopkomst. We hebben het geluk dat het onbewokt is en genieten van het licht over het weidse landschap om ons heen. En dan hobbelen we weer naar beneden wat ietsie sneller gaat dan omhoog!

Iets voorbij Siverek vragen we bij een huis of we ons tentje op het land mogen opzetten. Ook hier worden we binnen gevraagd. Het is weer een prachtig groot en luxe huis waar we beland zijn. Al snel is duidelijk dat we hier met een gewichtig man te maken hebben. Allerlei mensen bedienen hem: legen zijn asbak, brengen thee en servetjes en gaan dan weer in de hoek van de kamer staan. Zijn zoon die goed Duits spreekt vertelt langzaam het verhaal van de familie. Zijn vader is een rijk schapenhandelaar en staat aan het hoofd van een grote familie: 18 kinderen van 7 vrouwen! In de stad Siverek heeft hij vele panden en winkels.
Alle mannen dragen hier een pistool en er wordt ons uitgelegd dat de politie hier niets te vertellen heeft, alles wordt onderling (met het pistool) opgelost. Alhoewel hij zijn uiterste best doet om het ons zo comfortabel mogelijk te maken voelen wij ons toch niet echt op zijn gemak.
De rondleiding over de schapenboerderij is wel erg leuk en ook het proeven van de zelfgemaakte kaas en yoghurt en bevalt ons wel! Als we vertellen over onze verdere fietsplannen, biedt de man aan ons naar het vliegveld te brengen en een vliegticket waar dan ook naar toe te betalen...

Via Diyarbakir (mooie stad) waar Sander zijn haar laat knippen en Bitlis (alleen mannen op straat) bereiken we Tatvan aan het Vanmeer. Daar blijven we twee dagen om de tweede mount Nemrut te bezoeken. Dit is een vulkaan met in de krater prachtige meren. Uiteraard is ook het uitzicht over het Vanmeer erg mooi. De weg wordt ons echter versperd door meters hoge sneeuw. We hebben het geluk dat er toevallig die dag ook een sneeuwschuiver naar boven gaat. Die tovert weer een weg tevoorschijn, maar deze blijft door de dikke modderlaag met onze fietsen onbegaanbaar. In plaats van een nachtje in de krater sjezen we weer naar beneden om daar de boot over het Vanmeer te halen. Dat lukt ons gelukkig. Middernacht komen we aan in Van. Niet echt heel fijn! De haven ligt nog 10 km van de stad. Als we door het donker richting de stad fietsen rijdt er een auto langzaam voor ons uit. Als we even stoppen remt ook de auto... Als we bijna bij de stad zijn gebaart de man ons hem te volgen en brengt hij ons naar het centrum waar we de kues hebben uit verschillende hotels. Aardige kerel!

Na Van fietsen we via de watervallen bij Muradiye naar Dogubayazit. Dit stukje is niet heel fijn aan gezien 10 jarige jochies het leuk vinden stenen naar ons te gooiten of hun honden op ons af te sturen. Er gebeurd gelukkig niets.
Het pakje wat Marjolein heeft opgestuurd met lonely planets en een rookworst (haha!) is inmiddels aangekomen. (Wel opgemaakt door de douane). We zijn dus klaar om naar Iran te vertrekken.

Met een hoofd vol mooie en warme herinneringen verlaten we Turkije. Op de camping horen we verhalen van mensen die net uit Iran zijn gekomen en onze zin om daar heen te gaan wordt groter en groter!

hier staan de foto's