Verkeerd gereden. 40 km voor niets de bergen op gefietst. Als we uitblazen bij een van de vele theehuisjes waar oude mannetjes thee drinken halen we de kaart te voorschijn. Dit werkt op (turkse ) mannen als een magneet. Ze vertellen dat de weg die wij willen rijden niet bestaat. Weer terug naar Burdur dus. Blijkt het toch net weer lunchtijd te zijn als we daar aankomen en laten wij daar nu de dag daarvoor een heel goed eethuisje ontdekt hebben.....Na een bordje baklava met moddervette, heerlijke room voelen we ons al weer een stuk beter. Iets noorderlijker als nog een bergweggetje wat ons wel de goede kant opbrengt. Via Isparta rijden we naar Egirdir. Een stadje waar meer dan de helft van de inwoners militair is. Dit werpt voor ons wel een schaduw over het verder prachtige stadje met klein schiereilandje. In Turkije zien we veel legerbases. Dure grap!
Het waait enorm en helaas voor ons niet de goede kant op. Urs en Sander rijden om beurten voorop en zo kruipen we omhoog. We slapen tussen de kersenbomen en op een prachtige 'Alpenweide'. Van dit laatste kunnen wij iets meer genieten dan onze Zwitserse vriend. Die wordt niet warm of koud van een uitzicht op een besneeuwde bergtop. De wind verandert in storm en we moeten zelfs weer (net als 2 maanden geleden) in de tent eten. Met z'n drieen in een 2 persoonstent!
Dan volgt de afdaling naar Beyshehir. Een camping aan het meer met een restaurantje! Een ware oase. In het stadje bezoeken we een zeer oude moskee. De Imam-himself wordt opgebeld om ons rond te leiden. Veel van het interieur is van bijzonder bewerkt hout. In het midden is en basin om regenwater op te vangen. Dit voor drinkwater en voor de vochtigheid van het hout. Op 1 meter afstand 'zingt' de Imam 'Allahuh Ekber' voor ons met een ongelooflijk krachtige stem. We krijgen er kippenvel van, zo indringend!

Een aantal kilometer verderop komen we in een klein dorpje waar 4 oude mannetjes ( ja alweer) in een hokje ons naar overblijfselen van een nederzetting van deHittieten wijzen. Tussen de grazende schapen en koeien vinden we uit rotsen gehakte figuren, teksten en een enorme omgevallen stenen soort totempaal. Ook is er een grot met onder in water. Urs duwt tegen een los zittende steen, waardoor de hele grot met ons erin bijna instort. Wij malen ons snel uit de voeten.

We fietsen richting Konya. Daar zullen we afscheid moeten gaan nemen vanUrs. Onze laatste avond zetten we tenten op tussen de fruitbomen. Het was een lange dag fietsen en we zijn aardig moe. Het begint al donker te worden als we tenten opzetten. Dan komt er een auto aangereden, twee mannen stappen hevig gebarend en mopperend uit. Het lijkt er op dat we dan toch echt voor de eerste keer weggestuurd gaan worden. Uiteindelijk begrijpen we een aantal woorden en het blijkt dat de goede mensen enorm bezorgd zijn. Ze vinden het maar niks dat wij in deze kou in een tent slapen. Ze vragen of we wel goede kleding, licht en eten hebben. We moeten dit een aantal keer bevestigen voordat ze het met tegenzin aannemen. Ze vertrekken niet voor dat ze uit een van de vele bijenkastjes een bakje verse honing voor ons halen. Ze staan erop dat we een vuur maken om warm te worden. Geroerd door zoveel goedheid en de smaak van de honing genieten we bij het vuurtje van onze laatste avond samen.
Dan volgt de dag van het afscheid nemen van onze vriend Urs. In Konya neemt hij een bus naar het prachtige Cappadocia en wij naar Osmaniye. Na ruim 1000km samen gefietst te hebben valt het afscheid ons zwaar. Urs is een zeer bijzonder mens en het was een mooie tijd samen. Daar zijn we dankbaar voor.

De busreis gaat door een saai vlak landschap. We zijn blij dat we dit stuk niet fietsen. Een paar uur naar buiten kijken is saai met dit landschap, maar fietsend zouden we hier dagen over doen. In Osmaniye vinden we het enige hotel en blijven daar twee nachten. Even relaxen. Daarna vertrekken we via een prachtig natuurpark richting Kahramanmaraş. We vragen of we de tent op mogen zetten op een speel- en geitenveldje in een klein dorpje. We worden gastvrij ontvangen en krijgen een douche en eten aangeboden door Fetih. Een meisje (Muradiye) spreekt wat Engels en met Turks-Engelse woordenboekjes hebben we een mooie avond.

In Kahramanmaras eten we het in heel Turkije beroemde ijs. Heerlijk. Gesterkt door deze zoetigheid besluiten we daar een klein weggetje over de bergen te nemen, in plaats van de grotere weg er omheen. Dat wordt een aanslag op onze spieren en zweetklieren, maar is zo de moeite waard door alle mooie ontmoetingen in de kleine en arme dorpjes! Zo worden we uitgenodigd voor thee en lunch bij een paar vrouwen (in een boomhut!). Bij een andere familie, waar we worden uitgenodigd voor thee, blijven we eten en uiteindelijk ook slapen. Bij een legerbasis worden we tot stoppen gebracht. We denken dat we weer ons paspoort moeten laten zien, maar die mogen we laten waar ze zijn. Thee en een uitgebreide lunch is het bevel.
Het blijft iedere keer weeroverweldigend met zoveel warmte en openheid ontvangen te worden.

Het communiceren gaat ons steeds beter af. Met wat woordjes en gebaren komenwe een heel eind. Om de dingen niet moeilijker te maken dan ze zijn vertel ik (Jes) dat mijn beroep verpleegster is in plaats van ergotherapeut. (Dat is in het Nederlands al lastig uit te leggen). Zo ook bij de familie waar we bleven slapen. Bleek echter een van de vrouwen zich niet goed te voelen en opeens kreeg ik stethoscoop en bloeddrukmeter in mijn handen gedrukt. Dat verwacht je ook niet in een huis waar ze net aan stromend water hebben en de koeien onder het huis lopen! Ai. Ik heb de bloeddruk gemeten en wat interessant met de stethoscoop geluisterd. Een meegenomen zakje ibuprofen deed wonderen, waardoor ik gered was. Vanaf nu ben ik lerares op eenkleuterschool!

voor de liefhebbers van foto's...