Jaaaaaa, eindelijk weer een berichtje van de woestijnfietsers. Heelhuids
overgekomen, maar niet makkelijk!
De laatste dagen in Iran waren erg fijn. Zoals geschreven zijn we een aantal dagen bij een stel geweest, dat ons meer dan gastvrij heeft ontvangen. Ze spreken goed Engels en er heeft zich in die korte tijd een mooie vriendschap ontwikkeld. Met pijn in het hart nemen we afscheid. Nog nagenietend fietsen we door Tehran opweg naar het busstation als er een auto naast ons stopt en de bestuurder roept: "I hope you'll die on your bicycle!" Tsjaa... Iran is een land van grote tegenstellingen.
Vanuit Teheran hebben we een bus genomen naar Quchan en van daaruit naar de Turkmeense grens gefietst. In Quchan worden we gevolgd door de politie en 's avonds mogen we weer wat stomme vragen beantwoorden en onze paspoorten laten zien. Dat zullen we zeker niet missen aan Iran!
Het is zo fijn weer te fietsen door een leeg berglandschap en in ons tentje te slapen. Na al die gare hotels is dat echt een ware luxe! We vinden een mooi plekje in een soort semi-woestijn en bergen, 2 kilometer van de grens. In eerste instantie alleen het binnententje opgezet in het zand. Door het muggengaas naar de melkweg staren en langzaam in slaap vallen..........en gewekt worden door enorme knallen en onheilspellend licht. Onze eerste slaperige gedachten gingen uit naar Bush die toch wat vuurwerk op Iran los had gelaten. Maar toen we de eerste druppels op onze neus voelden vallen bleek het zowaar een fikse onweersbui te zijn! Sander als een speer de tent uit om de buitentent eroverheen te gooien. Binnen twee minuten gefixed, net op tijd.
We hebben onweer gezien zoals ik niet wist dat het bestond. Het was meer licht dan donker. Zo fel licht dat we het tentdoek niet meer konden zien, alleen de tentstokken en de naden van de tent. Het leek alsof we in een geraamte lagen. We lagen te trillen
op onze matjes. Een beetje van angst, maar vooral door de enorme klappen die de grond deden schudden. Brrrrrr. En zo snel als het kwam, was ook opeens weer weg.
En dan dus naar de grens. Na het exitstempeltje van Iran en de grote slagboom onderdoor te zijn, gooi ik met groot gebaar en een exploderend gevoel van geluk mijn doekie af. Wat is het fijn om weer mezelf te zijn!!! Onbeschrijfelijk!
Dan naar de Turkmenen. Daar begint het bureaucratische circus. Iedereen werpt een blik op het paspoort en vragen dezelfde vragen. We moeten 10 dollars ieder betalen als entree geld ofzo. (Bovenop het dure visum!!) En als klap op de vuurpijl ook nog eens 2x 1 Dollar voor het bewijsje dat je 10 dollar hebt betaald.....Stelletje ........)
Maar goed een keus heb je niet dus vrolijk glimlachend werken we maar mee. Sander moet 1 tasje openmaken en uitpakken, maar als daar de onderbroeken en paprika's uitkomen hebben ze het wel gezien. Welkom in Turkmenistan! Prima. Viel dus wel mee.


Dan een fantastische afdaling naar Asgabat, de hoofdstad. (Let wel, met de wind in mijn haren). Die stad is te bizar voor woorden. De president Niyazov heeft nogal
last van grootheidswaanzin en laat hele woonwijken platgooien om daar weer een gebouw, park of fonteinencomplex ter ere van hem te laten bouwen. Dat daar 1000-en mensen dakloos door worden ligt ie niet zo wakker van. Dichterbij door iemands hoofd/dromen lopen kom je niet dan in Asgabat. Overal gouden beelden, (waarvan 1 beeld hoog op een driepotig gedrocht wat met de zon meedraait!) zijn boeken, zijn naam, zijn foto, zijn alles....Waanzinnig.
We slapen in een groot ex-sovjet hotel. En 's avonds drinken we Pivo en eten we varkensvlees van de bbq! Haha, wat een geluk! Overal vrouwen in stakke, korte, blote kleren. De meesten echt te snollerig voor woorden, maar het is zeer fijn weer te zien. We doen boodschappen op de markt en bereiden ons voor op de grote tocht door de woestijn! Tassen vol met noten, gedroogd fruit, pasta, rijst, vis....en natuurlijk water, heeeeel veel water; we vertrekken uit Asgabat met 20 liter water!
We vertrekken vroeg. De weg de stad uit is lastig. We volgen de bordjes naar Mary....maar die eindigen als ook de weg eindigt...in het niets. Een projectje dat nog niet af was; een 4-baans snelweg compleet met rontonde en wegbewijzering die na een kilometer gewoon eindigt in zand!
Een aardige Turkmeen rijdt ons voor naar de goede weg. Zonder deze goede man was het niets geworden. Het landschap is verbazend groen. Als ik niet beter zou weten, zou het net zo goed de noord-oostpolder kunnen zijn. Ieder moment verwacht ik een
zwart/witte koe of een nieuwbouwwijk! Die blijven natuurlijk uit. Het is bloedje, bloedje heet. Als het waait is het zo'n 45 graden, maar in de zon uit de wind is het ver boven de 50. Verschroeiend heet. Dapper trappen we door en door. Het is vlak, dus het schiet nog best op. Tegen 11 uur zoeken we schaduw op voor een siesta om rond 4 uur weer te vertrekken. We moeten meer dan 100 km per dag afleggen om ons op tijd bij de grens van Uzbekistan te zijn. Best pittig dus.

Onderweg komen we zo'n 15-20 roadblocks tegen. Hier staan dan een paar militairen van een jaar of 17 die je tegenhouden en in een groot boek alle gegevens van je paspoort overschrijven. In de eerste 10 km na Ashgabat worden we 3 keer aangehouden!! Na een tijdje hebben we er genoeg van en zwaaien we vriendelijk en fietsen gewoon hard door, een gefrustreerd militairtje blazend op zijn fluitje achterlatend.

In de woestijn krijgen Sander 7 keer een lekke band. Een keer parkeert hij z'n fiets in de struiken en steekt er een mooie doorn door de band, de andere 6 keer zijn het plakkers van maanden geleden gedichte lekken die door de hitte gewoon loslaten. Welkom in de woestijn!

Na 3 dagen komen we aan in Mary, waar we bij mensen thuis slapen en douchen. (na 6-en, want dan hebben ze pas water. Dat is iedere dag zo, dus overal staan potten met water). De eerste drie dagen waren goed te doen, er was elke dag voldoende schaduw te vinden en in de dorpjes onderweg zijn simpele restaurantjes en winkeltjes.

Helaas begint dan voor mij een zwaardere periode. Ik krijg flink last van mijn darmen en moet veel, heel veel naar de wc (bosjes, greppel, zandduin of gewoon zo langs de weg). Ik loop letterlijk leeg. Het water wat ik drink loopt er zo weer uit. Niet
zo'n hele fijne combi met fietsen door de woestijn. (En grote enge zwarte
kevers die, laat ik netjes houden, heel goed mestkevers zouden kunnen heten.
Die krengen hebben een verrekt goede neus en terwijl je gehurkt zit komen ze
al aan gevlogen of gerend... Sander maakt er een sport van om ze, met de broek nog op de enkels, van zich af te schoppen als ping-pong-ballen, bbbbzzzzzz...).

Sander is mijn reddende engel. Met ons meegebrachte ORS schepje, maakt hij een mengsel van zout, suiker en water voor me zodat de kans op uitdroging verkleint wordt. Ook ziet hij er streng op toe dat ik dat smerige goedje (het water wordt erg warm) met liters per dag naar binnen gooi.
Na Mary maakt het groene landschap plaats voor zand en kamelen. Echte woestijn dus. En ook echte woestijn temperaturen. Verder krijgen we een flinke tegenwind voor onze kiezen! Ai,ai. Het wordt een behoorlijke strijd. Sander fietst vlak voor me om me enigszins te beschermen tegen de hete wind en trekt me zo over de lange wegen. De wegen lijken eindeloos. Hij verdwijnt als een trillend streepje aan de horizon. Ik trap er kreunend en steunend achteraan, mezelf streng toesprekend niet aan huis, bed en rust te denken. Het werkt......Aan het eind van de ochtend van onze laatste visum dag zijn we in Turkmenabat, vlak voor de Uzbeekse grens. We komen bij een restaurantje waar de airco op een koele 30 graden staat ingesteld. Daaronder staat een bank/tafel ( een soort podium waar je half liggend op eet). We ploffen uitgeput neer, ik ren nog een paar keer naar het gat in de grond in de achtertuin, eten soep, drinken cola..........en vallen in een diepe slaap.

Dan schrikken we wakker, het is al 16.00... ai, ai, het wordt een race tegen de klok om bij de grens te komen die om 18.00 uur sluit. Met die wind.....en we zullen 20 km per uur moeten fietsen, terwijl we de hele weg zo rond de 15 km per uur reden......Nog 1 keer de kiezen op elkaar, alle krachten (nu met name mentale, lichamelijke zijn er niet meer) verzamelen en trappen maar! De zwaarste km's van de hele reis tot nu toe volgen. Met tranen in mijn ogen van de kramp en vermoeidheid sjees ik achter Sander aan, die er ook behoorlijk doorheen zit, na al die km voor de wind fietsen. Midden in de stad duik ik nog een paar keer in een greppel. Ja normen
vervagen!!!! Zullen we het halen??????
De gastjes bij de vele controleposten (passporrrrrt!!!) laten ons verbazend makkelijk door omdat ze snappen dat we de grens moeten halen. We vragen hoeveel km het nog is, aan verschillende mensen. Dat wisselt nogal. Van 4 tot 40 km...Tsja. Er zijn geen wegwijzers. Nee, gewoon helemaal niet.
We fietsen dus ook nog eens verkeerd. Door heftige zandstormen, langs brullende kamelen en dan een witte Lada met militairen die ons de goede weg wijzen. Omdraaien en karren maar weer.

Anderhalf uur te laat komen we met een tong van leer en volledig gezandstraald aan. De jochies bij de grens hebben het met ons te doen, maar hebben ook zo hun orders. Ze proberen nog wat te bellen en te regelen, maar zonder succes. We zullen tussen de wachtende truckers moeten slapen. We zijn te moe om ons er druk over te maken. Niets aan te doen, c'est la vie! Er is een klein restaurantje waar we weer wat soep eten. Dan zetten we ons tentje op en slapen, slapen, slapen.

De volgende dag met ons verlopen visum naar de grens... onze paspoorten worden ingenomen en we moeten ruim twee uur wachten. Dan moeten we naar binnen komen. We hebben de dollars al in de aanslag.....dit gaat ons centjes kosten. Zonde! Maarrrrrrrr.....we krijgen een grote rode stempel over ons visum en krijgen een hand. Goodbye, goodluck! We staan perplex en gaan maar snel weg, voordat ze zich bedenken.

Bij de Uzbeken gaat het redelijk soepel en voor we het weten zijn we grens over. Dan is het tijd om in te storten. In een gare caravan waar je thee kan drinken en wat kan eten stort ik neer in een hoekje en krijg van alle kanten kussens aangeboden. We eten een beetje en besluiten dat het tijd wordt voor een taxi. De lieve Uzbeken hebben nog minder ruimtelijk inzicht dan ik (ja het is mogelijk!!) en proberen twee fietsen en al onze bagage in een lada te proppen en verwachten dat wij daar dan ook nog bij kunnen. Njet! Het wordt een mini busje. Sander zit opgevouwen tussen de fietsen. Over een hobbelweg geen pretje. Ik zit voorin en ben zo uitgeput dat ik het presteer in slaap te vallen. Ik voel mezelf heen en weer en op en neer geschud worden, maar krijg mijn ogen niet meer open.

Dan komen we aan in Bukhara. Een prachtig mooi woestijnstadje. Misschien wel het mooiste stadje tot nu toe! Al ligt dat ook wel aan het fijne bed and breakfast wat we hebben gevonden. Een prachtig oud huis, met een binnenplaatsje. Aan dat binnenplaatsje hebben we een kamertje met eigen badkamer! Twee bedden met schone lakens, zachte matrassen en airco. Weer tranen toen ik dat zag....Ja er wordt wat afgehuild hier! Zonde van het kostbare vocht! We hebben hier nu een nachtje heerlijk geslapen. Vanmorgen genoten van een prima ontbijtje op het binnenplaatsje en wat door het stadje gewandeld. Het is ook hier heet uiteraard. De rust doet ons goed. Ook Sander zijn darmen beginnen te protesteren tegen de hitte, dus we slapen veel.
Zoals gezegd is het hier heel fijn. Er zijn leuke bazaars met allerlei mooie
spullen. Dan vinden we het wel eens jammer dat we niets mee kunnen nemen op
onze fietsjes. Al is het misschien ook maar goed. Ons budget zou er al zo'n
beetje doorheen zijn na alle leuke markten in de landen waar doorheen zijn
gekomen.

Een internetcafe gevonden en we lezen dat Marin en Silvia papa en mama zijn
geworden van de mooie Kristian. Ja, weer tranen! Straks dus weer de markt op
voor babykadootjes. Iets leukers kan ik niet bedenken! Joepie!!!!


De Foto's van Turkmenistan.