Lente!

Vanuit Kayseri weer met de bus terug naar Istanbul. Twee dagen, een waterpijp en vele bezoekjes aan het consulaat later zijn we dan eindelijk de gelukkige bezitters van een visum voor Iran. Na de twee weken in Cappadocia en het wachten op het visum in de stad hebben we weer erg veel zin om te fietsen over kleine weggetjes.
Vanuit Istanbul nemen we een boot naar Bandirma. De weg gaat deels langs de kust, deels door het binnenland. Het is heerlijk weer onderweg te zijn. De eerste dagen zijn koud en nat, maar dan wordt het dan toch lente. (Toch?) Veel ooievaars en lammetjes in ieder geval.

We bezoeken Troje. Een plek die uiteraard zeer tot de verbeelding spreekt, maar eigenlijk weinig voorstelt. Op de replica van het paard na is er weinig te zien. Het landschap wordt steeds groener. De eerste bloemen verschijnen langs de weg. De natuur heeft hier veel moois te bieden. Zo ook, na een aantal dagen wildkamperen, een natuurlijke warm-waterbron.
We worden op deze plek gewezen door Urs, een Zwitser die drie maanden op de fiets rond reist. Aardige kerel! We badderenen gaan daarna verder naar het oude stadje Assos. Daar slapen we in een luxe hotel met bad met bubbels en hemelbed. Er wordt in het dorp een videoclip opgenomen voor een of andere Turkse Marco Borsato. Het restaurant en het hotel worden uitgebreid gefilmd. Ook wij fıgureren in de videoclip! Waarschijnlijk heeft de hotelbaas een topdag en daar profiteren wij weer van: we betalen erg weinig voor ons hemelbed!).

Twee dagen later stormt het vreselijk en we worden regelmatig van de weg geblazen! Als we dekking zoeken in een bushokje, komt net op dat moment ook Urs weer de hoek om waaien. Gedrieen fietsen we verder. De komende dagen leggen we zo vele kilometers af en slapen op de mooiste plekjes. Gewoon ergens in de bergen, op het dak van een pension en bij een boer op het terras.

We bezoeken de opgravingen in Bergama (Pergamum). Tussen de restanten van tempels en badhuizen grazen nu de koeien. In vroeger tijden stond hier een grote bibliotheek. Zo groot dat de mensen in Alexandrie bang waren dat veel geleerden daarheen zouden trekken. Om dit te voorkomen werd de aanvoer van papyrus over de Nijl gestaakt. Om toch nog boeken te kunnen maken werd hier toen bedacht dat er ook op dierenhuiden geschreven kon worden. Perkament dus, daar dankt deze stad haar naam aan.
Ook bezoeken we Ephesus. Een plek waar je nog erg goed kunt zien hoe het leven er in de tijd van de Grieken en Romeinen uit heeft gezien. Er staan nog veel (delen van) gebouwen overeind. Helaas ook een zeer populaire plaats voor busladingen toeristen die haastig achter hun reisleider met paraplu aanrennen. Wel een vermakelijk gezicht overigens. Op eens zijn alle bussen weer vertrokken en hebben we de stad voor ons zelf.

Hierna lijkt het tijd om na 8 dagen samen fietsen afscheid te gaan nemen van Urs. Wij zijn van plan een weg langs de kust te volgen, Urs gaat het binnenland in. Op de kruising waar onze wegen zullen scheiden bedenken wij ons echter. Tot Izmir is de kust prachtig en rustig, na Ephesos lijkt het een touristische kermis te gaan worden. Veel vakantiedorpen en hotels. Dit zal waarschijnlijk nog lang zo blijven. Wij gaan dus met Urs mee het binnenland in en dat blijkt een goede keuze. Heerlijk rustige weggetjes door prachtige landschappen. We hebben regelmatig het gevoel dat we door een tuin rijden! In de dorpjes worden we warm onthaald. Ongelooflijk, iedere dag gebeurd er wel iets moois. Op de markt krijgen we fruit, we worden uitgenodigd om mee te eten door picknickende families en worden door herders en boeren welkom geheten als we op hun landkamperen.

Het wildkamperen levert tot nu toe geen problemen op. Soms worden we gezien en gaan de mensen pas weer weg als ze er zeker van zijn dat alles goed met ons gaat en we genoeg te eten hebben! Een aantal nachten terug hadden we het echter wel even benauwd. Als we net in de tent liggen te lezen komt er een motor aangescheurd. Op 30 cm voor de tent stopt de motor. Met bonkend hart kruipen we naar buiten. Het blijkt echter de boer te zijn aan wie we s middags nog gevraagd hadden of het goed was dat we op zijn land kampeerden. Hij komt ons een hele berg eten brengen. Zo zitten we met z'n drieen en de boer opeens om 23.00 bij het licht van een zaklantaarn cake te eten.

ps: de foto's vınd je hier

Na een dubbelzijdig formulier te hebben ingevuld bij het consulaat van Iran, rijden we 15 km door het drukke Istanbul naar het busstation. Dat is op zich al een hele ondernemıng, maar wij belandden ook nog eens in de Grand Bazar!(Doolhof van identieke smalle steegjes). Ook het busstation is een doolhof. Er zijn tientallen busmaatschappijen die ons naar alle uithoeken van Turkije willen brengen. Uiteindelıjk vinden we de goede bus. In 12 uur rijden we door de nacht naar Cappadocie. Het landschap is prachtig en uniek: vulkanisch gesteente dat in de loop der jaren gevormd is tot zogenaamde fairy chimneys. In de rotsen zijn bovendien ruimtes gehakt die fungeerden als opslag, kerk of duivenhok. Duivenmest schijnt goed te zijn voor de oogst.... Nog een week te gaan tot de eclips... Intussen vervelen we ons niet. We wandelen door de prachtige valleien en 'ontdekken' de huisjes in de rotsen. Göreme, het dorpje waar we kamperen, wordt in de zomer bezocht door vele toeristen. Nu staan wij soms alleen of met 1 of 2 anderen op de camping. Heerlijk rustig.

Langzaam zien we de lente komen, zeer welkom! Bloesems komen uit en ook 's nachts kunnen we met 1 trui minder toe. Slapen in de tent wordt dus iets comfortabeler. Wel worden we iedere morgen gewekt door het gezang uit de moskeen. Let wel, dit is om 5 uur! De campinghond jankt het hele riedeltje mee, erg grappig. Een moslimhond! Dan is daar eindelijk de grote dag, 29 maart. Tijdens onze vele wandelingen hebben we uiteraard gezocht naar de ultieme plek om dit wonder te aanschouwen. Gewapend met wijn (ja, van duivenmest), kaas, brood en eclipsbril wachten we ongeduldig af. Wij zitten op een hoge rots en kunnen ver over het landschap kijken. Langzaam kruipt de maan voor de zon. Heel lang is hier niets van te merken. Rond 80% overlap worden schaduwen zachteren valt er een raar soort schemering over het land. Het wordt kouder en het kippenvel van kou en spanning wisselen elkaar af. Lang blijft het licht...tot de volledige eclips. Dit duurt drie volle minuten.Toch hebben we ogen tekort! De zon lijkt veranderd in een zwart gat omgeven door een krans van prachtig licht. Doordat we hoog zitten zien we dat hele horizon (360 graden) rood kleurt. Waanzinnig! Er verschijnen wat grote sterren en planeten. İn de dorpjes beneden gaan de lantaarns aan. Uit het dal klinken kreten van groepen toeristen. Dan wordt het opeens weer licht, wat stiekem toch wel een opluchting is, je weet maar nooit...... Dit is een moment wat we nog lang zullen herinneren.

Dit mooie stuk van Turkije vraagt om verder gezien te worden en we besluiten om ons prachtige plekje op de camping te verlaten. Ürgüp is onze bestemming. Welgeteld 10 km verderop. Het blijkt een mooi stadje. We kijken wat rond, maar de camping is nog gesloten. We fietsen door naar Avanos. Zelfde verhaal........ Door het bergje op, bergje af worden we het toch wel een beetje zat. Het prachtige landschap sleept ons er echter doorheen. Volgende bestemming is een superklein dorpje waar warm water bronnen zijn. Dat blijkteen groot succes. De minicamping is open. De warmwater zwembaden zijn echter nog gesloten. We zijn weer de enige gasten op de camping en we worden werkelijk zeer gastvrij ontvangen. Alhoewel de zwembaden gesloten zijn is een privebad wel mogelijk. Dit blijkt een zeer royaal twee persoonsbad! Enzo, lieve mensen, eindigen wij na deze dag fietsen, in een bad van zo'n 40 graden! Wat een geluk!!
Het kleine dorpje heeft geen winkel, maar een soort van wekelijkse SRV-service, die wij gemist hebben. We worden uitgenodigd voor maaltijden bij de eigenaar van de camping die er op toeziet dat wij werkelijk niets tekort komen. Gastvrijheid staat ook hier zeer hoog in het vaandel. Onze dankbaarheid wordt weggezwaaid met de woorden: ."zo werkt dat hier in Turkije." Iets waar wij in het 'ontwikkelde' Westen nog iets (heel veel) van kunnen leren...

Na twee dagen badderen vertrekken we richting Kayseri waar vandaan we weer een bus terug naar İstanbul zullen nemen. Terug naar het consulaat en heel hard hopen op een visum!

Hier onder nog twee links van websites: Stella en Joris zijn al 7 maanden onderweg. We ontmoetten ze in Göreme. Vol mooie verhalen over hun ervaringen onderweg. Erg gezellig.

Toshi, the Japanese Cyclist! Grappig Japans mannetje. 23 jaar en al meer dan een jaar onderweg naar het WK ın Duitsland! Alleen!

En nog wat foto's uit misschien wel het mooiste deel van Turkije...
(eerdere plaatjes via de fotopagina)