Welkom op het blog van Sander Lameijer en Jessica van Ewijk. In 2006 en 2007 fietsen wij van Italie naar Thailand. Op dit blog hebben wij regelmatig verslag gedaan van deze reis. Inmiddels zijn wij al weer een tijdje terug, maar wij hebben gemerkt dat het blog nog zeer regelmatig wordt bezocht. Erg leuk! Mogelijk door mensen die zelf een dergelijk reis willen plannen. Voor ons was de reis fantastisch: zoveel ervaringen en indrukken en mensen die we onderweg hebben ontmoet. Er gaat eigenlijk geen dag voorbij zonder dat we op een of andere manier terug denken aan deze reis.

Heb je vragen? Stuur een mailje of plaats een reactie. Altijd leuk.

Het moment waar we niet op wachtten is dan toch aangebroken: het laatste hoofdstuk van ons verslagje....

De vlucht vanuit Jinghong naar Chiang Mai is prima verlopen. Anderhalf uur vliegen en we staan zwetend en muggen wegslaand onze fietsen in elkaar te zetten. Chiang Mai is een fijn stadje, met veel mogelijkheden. Wij storten ons voornamelijk op de boekwinkels en ik laat mijn fietsspieren (en nog vele andere) masseren. Een ware belevenis zo'n Thaise massage. Er wordt aan je getrokken, je wordt dubbelgevouwen totdat je niet meer weet waar je hoofd en benen zitten. Schijnt erg goed voor je te zijn.....

Het eten in Thailand is natuurlijk fantastisch! Niet alleen in de restaurantjes, maar ook op de vele avondmarkten kan je je buik meer dan rond kan eten. Heerlijke dingen, als 'sticky rice with mango', pad thai, mega garnalen van de bbq, enz, enz.

Op naar Bangkok, met de trein. Een verademing na de Chinese spoorwegen. Bangkok is een erg leuke stad. Uiteraard groot en druk, maar wel erg charmant. We maken veel gebruik van de openbaar vervoer boten. Met een heerlijke snelheid door de kanalen scheuren en ondertussen veel zien. Ook gaan we meerdere malen naar de bioscoop die om de hoek van ons hotel zit. Voor de film begint wordt het volkslied gedraaid en dient iedereen op te staan. De koning is een populair figuur.

We laten de fietsen en 90% van de bagage achter in Bangkok en vertrekken naar Koh Chang. Groene heuvels, witte stranden, helder warm zeewater, een klein paradijs. Fantastisch! We vinden een hutje op Hat Kai Bae, waar we een aantal dagen blijven. Als we er met de scooter op uit trekken om wat van het eiland te zien ontdekken we echter Funky Huts. Dit is De Plek, perfect om een aantal dagen te blijven en eens na te denken over het afgelopen jaar en aan alles (nou ja alles) wat ons te wachten staat. Een aantal dagen, wordt uiteindelijk 10. Mede door de ontmoeting met een erg leuk engels stel, het heerlijke eten daar en omdat we lui zijn! We gaan een dag op snorkeltour. We varen van de ene mooie snorkelplek naar de andere. Echt fantastisch wat er allemaal rondzwemt en leeft onderwater. Heerlijk cliche, maar het is echt een andere wereld.

Vanavond sluit Funky Huts vroeg. Geen nieuwe gasten meer, geen mensen die kunnen komen eten. Chris en Oh, de eigenaars, nemen ons mee voor een avondje heerlijk eten en dansen. Dat wordt ongetwijfeld een mooie afsluiting van ons verblijf hier.

En ook een beetje een afsluiting van het jaar. Morgen vertrekken we naar Bangkok, waar we nog drie dagen hebben. Dan is het tijd om terug te gaan.

We hebben een zeer bijzonder jaar achter de rug. Te zeggen dat we van iedere dag genoten hebben, zou overdreven zijn, maar het was zonder twijfel een prachtig jaar waar we nog heel veel en heel lang aan terug zullen denken. De Griekse dorpjes in de winter, de overweldigende gastvrijheid van de Turkse mensen, de prachtige gebouwen in Iran, de zinderende hitte in de woestijn van Turkmenistan, de Hollandse vlaktes in Uzbekistan, galopperende paarden in Kirgizstan, de humor van de Chinezen, de indrukwekkende kracht van de Tibetanen, de opgewektheid van de Nepalezen en uiteindelijk de stranden van Thailand.

Ongelooflijk hoeveel geluk we hebben gehad. Geen al te heftige gezondheidsproblemen, geen onoplosbare pech met de fietsen, geen knallende ruzies, slechts een paar dagen regen en niet bestolen! De vraag der vragen zal ik bij deze ook beantwoorden.....Sander 15, ik 0 komma 0!!! En dan heb ik het niet over afgevallen kiloos, maar over lekke banden!

Het is al vaak genoemd in onze voorgaande verslagen, maar de gastvrijheid die we zijn tegengekomen is echt bijzonder geweest. Als we op alle uitnodigingen voor thee waren ingegaan, waren we nu nog steeds in Turkije. We zijn zo veel mensen dankbaar. Uiteraard alle mensen die zonder twijfelen ons uitnodigden in huis, voor thee, een maaltijd en zelfs een bed. Ook de mensen die ons bemoedigend toeriepen als we een berg over fietsten en ons boven opwachtten met appels en cola. Mensen die ons trots hun stad lieten zien en ons welkom heetten in hun land. Iedereen die ondanks de enorme taal- en cultuurbarriere hun uiterste best deden zichzelf duidelijk te maken en om ons te begrijpen.

Verder hebben we erg genoten van alle emails. Super om alle verhalen van vrienden en familie te lezen, hun interesse en betrokkenheid bij onze reis te voelen en zo het gevoel van dichtbij zijn te hebben. Ook het contact met mensen die we ontmoet hebben onderweg. Polle en Els, onze Belgische (fiets)vrienden die inmiddels al weer bijna twee maanden thuis zijn.....en ons vertellen hoe dat voor ze is. Urs onze Zwitserse vriend die ons, zelfs na onze zeer belabberde Duitse mailtjes, ons in mei komt opzoeken.....op die fiets! Rob en Brian, "the decenders" uit Canada. Brian gaat in mei trouwen. We zijn uitgenodigd, maar het ligt wat uit de route.....Natuurlijk Mohsen en Homa uit Iran, waar we nog veel contact mee hebben. Carsten en Uwe, de twee stoere bergwandelaars uit Dresden...op een haartje gemist in Thailand. En zeker niet te vergeten onze enige echte email vrienden, ook uit Belgie, Frank en Annick. Zij ontdekten onze weblog en schreven ons regelmatig meelevende en zeer geinteresseerde emails. Erg leuk allemaal en altijd iets om naar uit te kijken na een paar dagen (of weken) in de onbewoonde wereld!

En dan nu op naar huis. Eerst naar Dusseldorf, nog drie dagen fietsen richting het fijne Amsterdam! Of we er klaar voor zijn??? Dat is lastig te beantwoorden. Er zijn veel dingen om naar uit te kijken: familie, vrienden, enz, enz........en wie weet een volgend reisje...


BEDANKT!!!!

SANDER&JESSICA

De laatste plaatjes van onze trip :-(

Met een beetje zwaar gevoel verlaten het fijne Kathmandu. Tot ziens! Na een perfecte vlucht staan we opeens op het vliegveld van Hong Kong, wat het toppunt van rijkdom en efficientie is. Even is het geweldig om over dikke schone vloerbedekking te lopen en begrijpbare bordjes te volgen die je ook nog eens naar het doel leiden. Als we de fietsen weer in elkaar gezet hebben en door HongKong trappen op zoek naar een hotel krijgen we allebei echter al snel benauwd. Overal wolkenkrabbers, knipperende neon-lichten, jonge gasten in veel te dure auto's, chique modewinkels en dure restaurants. Er blijkt een conventie te zijn, waardoor veel hotels vol zitten. Uiteindelijk vinden we een hok, waar een bedje tussen twee betegelde muren geklemd staat. Geen raam. Prima, nog even geen Hong Kong.

De volgende dag ziet het er allemaal al weer wat beter uit. Het is super om de zee weer te zien. En wat nog veel leuker is, is dat we Caroline ontmoeten! Een verlenging van haar zakenreis maakt het mogelijk nog twee hele leuke dagen in Hong Kong te hebben. De eerste minuten kunnen we niet veel meer uitbrengen dan: " Wauw, wat leuk, wat bijzonder, wat gaaf, enz, enz". Maar dan is het eigenlijk is het al heel snel weer 'gewoon', alsof we elkaar een week geleden nog zagen. We bezoeken de highlights en laten ons door Caroline naar de leukste restaurantjes leiden. Een erg leuke tijd!

Caroline terug naar Amsterdam, wij naar Macau. De oud-Portugese kolonie spreekt ons meer aan dan het flitsende Hong Kong. Hier zijn nog oude kerkjes, mooie huisjes en smalle straatjes.

Via Shenzen gaan we met de trein naar Guanzhou (het vroegere Canton). Dat klinkt interessanter dan het is. Het Shamian Island is nog wel de moeite waard. Je krijgt daar nog een beetje een idee hoe het vroegere China er uit gezien moet hebben. In de parken veel Amerikaanse stelletjes met een chinees meisje in de kinderwagen.....

Dan weer met de trein naar Guilin, een veel kleiner stadje. Erg mooi, midden in het Karstgebergte. Treinkaartjes kopen is een bijzondere onderneming. Van te voren hebben we alles opgeschreven. Zowel in het Chinees als in het Engels. Bestemming, datum, dat we een bedje willen, nou ja, alles dus. Het vrouwtje achter het loket bestudeert het geheel aandachtig, denkt heel lang na, en zegt dan :" No ticket". Ok, misschien voor de volgende dag dan? "No ticket". Een jongen achter ons spreekt een beetje engels en leest het briefje voor. Dan snapt het vrouwtje het meteen. Het is dat het zo lachwekkend is, anders zou er wanhopig van worden!


Vanaf Guilin gaan we eindelijk weer fietsen. De route door het Karstbergte is prachtig. Puntige groene heuvels, veel rivieren en meertjes waarin met behulp van aalscholvers gevist wordt. Via Xinping bereiken we Yuangshuo, wat nogal gericht is op toeristen. Koud bier en pizza dus. Het stadje is trouwens ook erg leuk! Daarna fietsen we naar Liuzhou. We genieten van het fietsen door de kleine dorpjes en over het stille platte land. De mensen zijn super aardig. We eten bij een familie de eend die we net geslacht hebben zien worden. Smaakt goed! Ook eten we hond, smaakt minder goed! Geef mijn portie maar aan fikkie!

Over het algemeen wekken we de reactie van zenuwachtig gegiegel op bij veel mensen. Sommige winkelmeisjes rennen gillend het magazijn in als we binnen komen. Scary hairy foreigners! We worden nagezwaaid, duimen gaan omhoog en kinderen rennen enthousiast een stukje met ons mee als we door de kleine dorpjes fietsen. Meestal erg lieve en gastvrije ontvangst in hotelletjes en restaurantjes, soms erg frustrerende ervaringen. Een internetcafe bijvoorbeeld. We komen binnen, wijzen op twee computers, geven op ons horloge een uur aan.......niks! Geen idee wat ze met ons aan moeten!

Vanuit Liuzhou willen we trein naar Kunming nemen.De fietsen in de trein is tot nu toe nog geen probleem geweest. Geen groot probleem in ieder geval. Uiteraard een hoop geschreeuw in het Chinees en gebaren dat het echt niet mogelijk is. Maar als we lachend de fietsen de trein in tillen is het meestal wel goed. Tot in Liuzhou. Daar worden wij, over liever gezegd onze fietsen, geweigerd. Wij hebben erg lang het gevoel dat het uiteindelijk wel weer zal lukken, maar als de deuren dichtgaan en de trein begint te rijden is dat gevoel in een keer weg. Het chinese spoorweg personeel met hun veel te strenge gezichten en te grote petten is verre van behulpzaam. Op een meisje na, die ons van loketje naar loketje sleept om alle benodigde stempels en handtekeningen te verzamelen die nodig zijn om een deel van ons geld terug te krijgen. Met succes. Onze fietsen moeten aangemeld worden bij het goederen transport en kunnen met de trein van morgen mee. De volgende dag verloopt zonder problemen. Wij hebben geen omkijken naar de fietsen die al bij de goederen afdeling staan. Prima. De volgende dag, heerlijk geslapen in de trein, komen we om 6.00 aan in Kunming. Twee uur bibberen in de stationshal, om 8.00 kunnen we onze fietsen ophalen. Geen fietsen! Over twee uur terug komen......geen fietsen!!! We zijn inmiddels helemaal klaar met die Chinese spoorwegen. Om 16.00 terugkomen......geen fietsen. Geen uitleg, niets. Het bonnetje wordt op de balie gelegd..,"No,no". Daar moeten we het maar mee doen. We gaan op zoek naar iemand die wat meer engels spreekt. Dat lukt. Het wordt: "no, no, tomollow". De bagage is inmiddels wel aangekomen in een grote rijstzak. Met de zak op ons rug strompelen we naar het dichtstbijzijnde hotel en denken heel hard niet aan wat we moeten doen als onze fietsen niet aankomen. Na een rusteloos nachtje voor de zoveelste keer terug naar het station. Daar staan ze, onze stalen rossen!

Kerst in Kunming dus, aangezien we geen gebruik meer willen maken van de service van de Chinese Spoorwegen. Dat is een groot succes. Fijn Christmas Eve Buffet in een leuk restaurant. Leuk feestje!

Tweede kerstdag weer fietsen, richting Dali. Door de rijstvelden, op en neer dus. Best zwaar fietsen aangezien we niet in een ritme komen. Dan breekt Sanders trapper af. Kling! Gelukkig zijn we net 5 km voorbij een klein stadje en kunnen we terug lopen. Daar gaan we opzoek naar een lasser. De eerste die we vinden zegt dat het onmogelijk is, aangezien de crank van aluminium is. In een restaurant kraken we onze hersenen en maken de meest geniale tekeningen. Bij lasser nummer 2 hebben we meer succes. Na een half uur, veel gebaren en tekeningen later zit de trapper er weer op! We zetten onze tocht voor en op 31 december bereiken we Dali. Een mooi, maar erg toeristisch stadje. We vermaken ons er echter prima en is het toch wel lastig op op 3 januari het stadje weer te verlaten.

Richting het zuiden, naar Jinghong. In twee weken zien we het landschap veranderen. Steeds tropischer: bananenbomen, thee plantages en rijstvelden. 's ochtends hangen de dalen vol met een dikke mist. Rond twaalf uur lost het op en fietsen we heerlijk in t-shirtje. Met bruine koppies bereiken we Jinghong. Onderweg slapen we steeds in hotels. De tent blijft maar onderin de tas zitten. De hotels varieren van zeer comfortabel, tot stinkende schuurtjes, van afwerkplekken (compleet met erotische bedlampjes en sleezy ondergoed) tot slaapzalen boven een restaurantje. Met een overeenkomst: Overal is het een grote herrie! Lang leve de oordoppen.

Nu we Jinghong bereikt hebben, en morgen naar Chiang Mai, Thailand vliegen is er weer een etappe afgerond. China is ons zeer goed bevallen. Een ideaal fietsland, waar we nog veel meer moeten zien! Nu nog een maandje genieten van het relaxte Thailand.......

En weer wat plaatjes

Het nieuwe verslagje heeft wat langer op zich laten wachten dan gewoonlijk, maar we zijn dan ook op vakantie geweest! Dat klinkt misschien wat raar, voor jullie zijn we net zo weg als anders, maar voor ons was de afgelopen maand een heel speciaal deel van de gehele reis.

De eerste dagen in Kathmandu, in de touristenwijk Thamel om precies te zijn, waren echt heerlijk. Onze hongerige buikjes zijn meer dan genoeg tevredengesteld. Maar Thamel heeft naast reisbureautjes, souvenirwinkels en restaurants weinig interessants te bieden en na drie dagen hebben we het wel gezien. We verhuizen naar het Durbar Square wat vol staat met kleine en grote tempeltjes ter ere van de vele goden die het Hinduisme rijk is. Dat is een stuk interessanter. Er is enorm veel te zien. Mooie marktjes, somosa-kraampjes, koeien op straat (HOLY COW!) en zelfs af en toe een aap. Het is echt een belevenis door de smalle straatjes te dwalen en een hoekje om te gaan en opeens een prachtige tempel te zien.
De fietsen laten we in het hotel achter en huren een moter om nog wat meer van Nepal te zien. En dan begint het vakantiegevoel pas echt. Wat een luxe zeg. Een paar spullen in een rugzak en gaan! Sander rijdt alsof ie nooit wat anders heeft gedaan door het drukke verkeer van Kathmandu tot we op wat rustiger weggetjes terecht komen. Een overvloed aan groen in combinatie met de kleine dorpjes langs de kronkelige wegen maakt het achterop zitten alsof ik naar een film kijk. We hebben een leuke route gepland en komen op interessante en mooie plekjes. Onderweg stoppen we bij heerlijke restaurantjes en slapen we in kleine hotelletjes. Een romantisch weekje! In Pokhara bewonderen hoe de ondergaande zon de hoge pieken van de Annapurna Range beschijnt en in Lumbini bezoeken we de geboorteplaats van Buddha. Hierom heen is een enorm 'park' waarin boeddisten uit Thailand, Myanmar, India, China, Tibet, enz, enz hun tempels hebben gebouwd. Ook bezoeken we kort het Chitwan National Park. Een natuurreservaat in het tropische en vrij vlakke deel van Nepal. Dan weer terug naar Kathmandu.

Daar begint het aftellen...nog 4,3,2,1 dagen en dan komt ie. Het moment dat we Herman op het vliegveld aan zien komen lopen zullen we niet snel vergeten. Het is echt heel bijzonder om na al die tijd een bekend gezicht te zien. De toch al kleine taxi die ons naar het hotel terug rijdt, is te klein voor al onze enthousiaste uitroepen en flarden van verhalen. Tot diep in de nacht drinken we Everest bier en praten we de oren van elkaars hoofd. Vroeg in de morgen staat Pa trappelend voor de deur: "Ik wil Kathmandu zien"! En zo zien we in drie dagen vele tempels, mooie pleinen en uitzichtpunten. De Bouddhanath en de Swayambunath zijn daarvan echte hoogtepunten. Twee dagen trekken we er zelfs met de fiets op uit. We kopen souvenirs en bezoeken uiteraard het trekkingsbureautje om onze trek naar de Lantang Himalya te bevestigen.
De tocht naar Lantang gaat over smalle paadjes, met meer ups dan downs. Het is tropisch groen het we zien zelfs apen. Een rivier van behoorlijk formaat dondert met geweld naar beneden, soms dichtbij, soms tientallen meters in de diepte. Na een paar uur klimmen en zweten komen we aan bij het Lamahotel. Dag 1 is volbracht. Sander en ik zijn verbaasd over de tweepersoons kamertjes en de warme solardouche buiten. Wat een luxe! Voor Pa is het wel even wennen: plankenmuurtjes en een tochtig douchehokje buiten.
Dag 2 brengt ons weer 1000 meter hoger. Onze fietsbenen houden het goed en ook het trainen van Pa rond het Naardermeer werpt zijn vruchten af. Het feit dat hij minstens de helft van al zijn meegebrachte spullen bij het Lama hotel heeft achtergelaten werkt ook bevorderend! Na de lunch verlaten we het dichtbegroeide gebied en worden de uitzichten breder. Via wiebelige hangbruggen steken we diepe kloven over. Ook worden we begroet door de eerste yaks. Kleiner dan de Tibetaanse, maar nog steeds er mooi te zien. Begin van de middag arriveren we bij het Buddha hotel. Heerlijk stil. Uitrusten in de zon en kijken hoe de wolken van uit het dal langzaam naar boven kruipen.


In het hotel waar we na de derde dag aankomen blijven we twee nachten. Helaas is de combinatie van vermoeidheid, darmproblemen en de hoogte te veel voor Pa en moet hij rust houden. Sander en ik klimmen naar een grote gletsjer en de volgende dag beklimmen we een 5000 meter hoge berg. Het laatste stuk moeten we door de dikke sneeuw ploeteren, maar het uitzicht is het meer dan de moeite waard. De hele Lantangrange sterkt zich helder voor ons uit. Wat een gezicht! Als we weer naar beneden gaan voelt Pa zich meteen stukken beter. De ene vallei uit en de andere weer in. Op naar de Gosainkund meren. Na twee dagen zijn we weer terug op 4300 meter en pa voelt zich "alsof ik mijn achtertuin zit". Nou, dat lijkt me redelijk geacclimatiseerd! De meren zijn absoluut het hoogtepunt van de hele trek. Vanar een hoog punt kijken we over het meer het dal in wat gevuld is met wolken. Foto's en woorden zijn ontoereikend!
Na een steile afdaling zijn we binnen twee dagen in Dunche waarvandaan we weer naar Kathmandu vertrekken. Reizen in een Nepalese bus is een ervaring op zich. Een vrolijke bende: Kleurige slingers, shiva afbeeldingen, wierook en hyper nepalese muziek. Hobbeldebobbel op enkele centimeters langs de afgrond. En dan zitten we nog niet eens op het dak......

Dan terug naar het Chitwan park. Met z'n drieen maken we de jungle nog onveiliger! Het klimaat is echt heerlijk. We rusten uit van onze trek en gaan met een olifant, een kano en te voet de jungle in. We zien krokodillen van een behoorlijk formaat en ook zelfs neushoorns! Heerlijk is het om 's nachts te luisteren naar alle junglegeluiden.....niet eens zo heel ver weg.

Dan is de vakantie van pa al weer voorbij....de tijd is echt snel gegaan. Voor we het weten staan we weer op datzelfde vliegveld waar we hem drie weken geleden ophaalden. Wel een mooie drie weken rijker! Het is wel even slikken als we hem zien vertrekken. Huis lijkt even om de hoek te liggen....

De 'vakantie' is voor ons ook voorbij. Al is het natuurlijk voor ons heel anders. Wij vliegen morgen naar Hong Kong, daar zullen we eens gaan kijken of we nog kunnen fietsen! Super om weer terug te gaan naar China. Er ligt veel moois op ons te wachten!

En weer wat plaatjes

Groeten uit het paradijselijke Kathmandu!!!!!! We made it.....en ja we zijn trots!!
Het was moeilijk Ali te verlaten, een lekker bed, een badkamer, overal restaurantjes en zelfs een Tibetaans disco.....Maar aan alles komt een eind, dus ook aan Ali. Nog zo'n 80 km asfalt en dan mogen we het stof weer in! We rijden weer samen, (geen Belgische vriendjes meer....zijn nog wel vriendjes, maar fietsen niet meer samen dus). Vol spanning rijden we verder Tibet in, vol vragen, vol verwachtingen. We waren van plan het Guge Kingdom te bezoeken. Hier zijn ruines van kloosters in rotsen gebouwd te zien en ook de overblijfselen van een aantal oude kloosters die door de Chinezen tijdens de Culturele Revolutie (mooi woord voor een gebied bezetten en alle tradities vermoorden) vernield zijn. Eenmaal bij de afslag beslissen we anders. Het is een week omrijden over slechte wegen en hoge passen en kunnen het op dat moment simpel weg niet opbrengen.
In een tempeltje even verderop wordt ik verrast door mijn ideale beeld van "de zorg". In het tempeltje worden de demente bejaarden, kleine kinderen en verstandelijk gehandicapten van het dorpje liefdevol opgevangen en zorgen ze voor elkaar. De "gek" vrolijkt het huilende kind op, de demente vrouw schenkt iedereen thee in. Zeer harmonieus. En er is gelukkig ook nog een plekkie voor twee hongerige fietsertjes. Van het demente vrouwtje krijgen we onze eerste Yakboterthee voorgeschoteld. En dat klinkt romantischer dan het smaakt kan ik wel zeggen. Als echte thee liefhebber kan ik er niets anders van maken dan....YAK! Niet zo smerig als we van verhalen hadden gehoord, maar goor is het zeker. Een soort brouwsel van zweetsokken, verschraalde champignonssoep, en beschimmelde geraspte parmesaanse kaas. BRRRRRRR. Maar weigeren bij deze lieve lieve mensen is echt niet te doen, dus dapper glimlachend werken we wat kopjes weg en vertrekken weer. Niet naar het Guge Kingdom dus, maar wel naar de Tirthapuri hotsprings. Zoals de naam doet vermoeden warm water uit de grond dus. Te heet om te badderen, maar wel goed voor de was! Na Ali zien we daar ook weer de eerste toeristen. Een Zwiterse reisgroep geeft ons koffie en nodigt ons uit 's avonds mee te eten. 's Avonds een kampvuurtje en Zwitserse kampvuurliedjes.....bijzonder gezellig! En bij de hotsprings maken wij onze eerste Kora. Zo noemen de buddhisten een rondgang om een heilige plek. Deze kost ons een uurtje en leidt ons langs een klooster, gebedsmolentjes, karmatestende stenen (wij zijn in evenwicht!) en offerplaatsen. Zeer, zeer indrukwekkend. Zeker het kloostertje raakt me diep. We hebben zoveel heilige/religieuze plekken bezocht tijdens deze reis, maar de simpelheid en warmte van dit intieme kloostertje zal ik nooit vergeten. Heel ontspannen, dat is het eigenlijk. Geen hoofddoeken, geen angstaanjagende beelden, geen mensen die je willen bekeren, gewoon jezelf zijn. Mooi dus.

Weer terug naar de 219, de weg die we door Tibet volgen....Zeer onder de indruk van het klooster en alle andere Tibetaanse gebruiken die we gezien hebben gaan we op weg naar Mt. Kailash. De heiligste berg in Tibet voor zowel Buddhisten als voor Hindus. Op de top zouden voor hun belangrijke goden wonen en bovendien ontspringen er maar liefst 4 heilige rivieren. Een bijzondere plek dus. En hoewel wij geen hindu of buddhist zijn voel je dat deze plek speciaal is. Al eeuwen komen hier mensen rondjes om de berg lopen om hun karma te zuiveren en zware dingen uit het verleden te verlichten. Het lijkt ons erg mooi om aan dit ritueel deel te nemen. Maaarrrrr, we hebben eerst een rugzak nodig. Dit wordt het zwaarste deel van deze Kora, haha. Voor 5 euro kopen we twee rugzakken, made in China, dus dan weet je het wel. Het is duidelijk dat de kwaliteit niet om over naar huis te schrijven is (al doe ik dat nu toch!), maar de verwachting dat ze het drie dagen (zolang duurt het rondje om de berg) volhouden hebben we het wel. Dat blijkt iets te optimistisch. Bij het inpakken en afstellen breken de gespen, knappen de bandjes enz, enz. Met dikke linten (bedoeld om Yaks mee te leiden) binden we al onze benodigdheden aan ons lichaam en gaan vol goede moed op pad. We volgen een groepje prachtig geklede pilgrims naar boven (dat valt onze fietsbenen zwaar!) en komen tot de ontdekking dat we mis zijn. Potverrrrrr, en dan breken ook nog eens allebei (ja tegelijk) de draagbanden van mijn rugzak. Terug naar het hotel. Kampeerspullen uit de rugzakken, we slapen wel in de kloosters onderweg. Gewapend met naald en draad gaan we onze rugzakken te lijf. Ik stort in een diepe slaap, Sander bezoekt nog een echte lama en de volgende dag beginnen we opnieuw! Dat gaat stukken beter. Beide weer fit, dat loopt toch een stuk beter. Tussen 10-tallen Tibetanen en een handje vol geflipte backpackers die op zoek zijn naar zichzelf lopen we onze kora. Met als hoogtepunt letterlijk het hoogtepunt. Op 5700 meter is een zee van gebedsvlaggen, vlechten haar, en veel kleding. Dit laatste twee met een speciale reden. Niet iedereen kan de 52 kilometer lange kora in Tibet lopen, maar als loper kan je voorwerp van een geliefd persoon achterlaten om ook zijn of haar karma te zuiveren, te ontdoen van eventuele zonden en zware dingen uit het verleden te verlichten. Nu heb ik van Marjolein (zus) bij het afscheid een sleutelhanger gekregen waar een foto en een plukje haar van haar in zit. Dan volgt toch wel een voor mij zeer zwaar moment. Ik ben namelijk zeer gehecht aan dat sleutelhangertje. Maar besluit dat het sleutelhangertje niet achterlaten zeer egoistisch zou zijn en dat mijn net gezuiverde karma al weer besmet zou raken. Met trillende handen, zowel van kou als van emotie, bindt ik het dingetje stevig vast aan de wapperende gebedsvlaggen......en voel me goed. Ik vind het een prachtig idee dat een deel van Marjolein voor lange lange tijd op het hoogste punt van de heiligste berg in Tibet zal zijn en haar ongetwijfeld goed zal doen!
Sander voelt zich inmiddels minder goed. Kou, hoogte en vermoeidheid, niet zo'n lekkere combi. Dus hup hup, naar beneden dus maar en snel opwarmen in een tentje waar ze thee (ja YAK!) schenken. Mocht ondertussen de gedachte in ons hoofd komen dat we het zwaar hebben......heel snel eruit schoppen. We zien jonge vrouwen met kleuters op hun rug, oude dames die 90 graden voorovergebogen lopen en zelfs mensen die de gehele weg knielend - liggend - opstaand- het hele rondje maken! Na een nachtje in een bedje geslapen te hebben waar al vele ons in voorgegaan zijn (de lucht van de hele dag yakthee drinkende pilgrims is onbeschrijfelijk) besluiten we het rondje in twee dagen te doen. Een dag van 20, de andere dag van 32. De laatste kilometers terug naar Darchen zijn zwaar, maar trots stappen we ons favoriete Tibetaanse eethuisje binnen. Daar eten we Yakvlees (wel heel lekker) en ja, daar komt ie.............patatjes...................!!!!!!!!!!!!!!!!!

Dan nog een rustdagje en hop op de fietsen maar weer. Tot nu toe ging het fietsen best goed, langzaam maar zeker. Worden de wegen nu slechter, of wij moeier? Wordt het landschap minder boeiend, of zijn wij moeilijker te boeien? Eten we minder, verbruiken we meer? Kortom, de dagen vallen ons zwaarder. We zijn moe en de weg naar Nepal nog lang. We praten lang en besluiten door te zetten. Het gevoel na deze tocht Kathmandu (betekent voor ons cappuccino en pizza met kaas) binnen te rijden moet fantastisch zijn. En dus ploeteren we voort. Af en toe moeten we de fiets door te los zand duwen, verliezen we onze tanden bijna door het getril over de stenen en zoeken we wanhopig naar een te befietsen spoor. Het valt niet mee, maar toch is het bijzonder mooi door dit gebied te fietsen. Het landschap en mensen trekken ons voort. Maar dan, dan gebeurd het......onze zeer gewaardeerde benzinebrander houdt er nu definitief mee op. De gore benzine heeft hem genekt. We doen vele reparatiepogingen, maar tevergeefs helaas. Het volgende dorp ligt op een aantal dagen fietsen en dus zullen we moeten liften. We moeten tenslotte eten.
Een halve dag liggen we achter een grote steen in het verder kale landschap die ons enigszins beschermd tegen de wind. Dan komen er vier overvol gelaadde vrachtwagens aan. Onze wanhopige gezichten doen de vriendelijke Tibetanen al snel zwichten en binnen 5 minuten liggen onze fietsen en bagage stevig vastgebonden op de meters hoge balen wol. Wij in de cabine.......warm genieten van het stukken sneller voorbijglijdende landschap. Hoewel het maar 300km is, duurt het drie dagen(!) voor we in Saga zijn. We hebben een superleuke tijd gehad met de vrachtwagenchauffeurs en hun bijrijders. Geen woord kunnen wisselen, maar toch een soort band...Onze darmen zijn nu van slag van de liters YAKthee (ik heb nu echt genoeg gehad!!), maar dat was het meer dan waard. Echt leuke dagen gehad! De mannen heb ik nooit zien klagen of zeuren, en dat terwijl ze een aardig zware baan hebben. Om 5 uur vertrekken ze, dan is de nacht op haar koudst. Vier uur lang staan ze lachend in de ijskou de motor de ontdooien met een teil vol smeulende yakstront. Mijn bewondering is groot!

In Saga repareren we de brander en rusten we goed uit. Na een laatste nachtje in onze royale bedden maken we onszelf wijs dat we de schreeuwende kamermeisjes en de militaire basis als uitzicht zat zijn en springen we weer op de fiets. We verlaten de 219 en beginnen zo aan de laatste etappe naar Kathmandu. Het landschap wordt anders en is weer boeiend. Meer rotsen en smalle valleien. Landschappelijk misschien wel het meest interessantste deel van Tibet! De brander krijgt weer kuren, maar we kunnen steeds net aan een warme hap makken, gelukkig.

Met uitzicht op een berg van 8013 meter aan de ene kant en een enorm door gletsjers gevoed meer aan de andere kant wordt Sander wakker op zijn 30e verjaardag. Hieperdepiep!! Een bijzondere dag...op een wel heel bijzondere plek op de wereld. We eten een heerlijk en feestelijk ontbijtje in de tent......en krijgen zelfs ware verjaardagsvisite van Tibetaanse herders die erg geinteresseerd zijn in onze pannetjes. Als we de rits open doen staat hij breed grijnzend met de pannen onder zijn arm! Hij krijgt koffie en een stuk cake, maar die voert hij aan zijn schapen, haha! En tsja, 30 of niet, gefietst zal er worden. Een kort dagje, dat wel. We eindigen bij een Nature Preserve Center. Een gezellige plek. Ze hebben op het binnenplaatsje een kas staan met bloemen en wat groenten. Een genot voor het oog. In de kas is het heerlijk warm en daar hangen we dan ook heel wat uurtjes in de zon, in gezelschap van een knuffelgrage kat. We kunnen in een hokje daar slapen. We eten als verjaardagsdiner de goulash-noodmaaltijd die heerlijk smaakt. We eten in bed, onder de dekens (koud!!) en bij kaarslicht. Een verjaardag die niet snel vergeten zal worden!

Dan bereiken we de Friendship Highway (weg tussen Lhasa en Kathmandu). Nu moet je je bij een highway geen vierbaans snelweg voorstellen. Het blijft gewoon een zandweg, maar wel van betere kwaliteit dan we gewend zijn. Nog twee hoge passen van boven de 5000 meter en veel ijskoude tegenwind. Tijdens de afdaling krijg ik zeer pijnlijke bevriezingsverschijnselen aan handen en voeten en moeten we dus stoppen. In de tent warm ik gelukkig al snel weer op en kan er ook wel weer om lachen (al is het niet te hard). De volgende dag is het zeer koud. Geen zon, dus afdalen als vriest. We kloppen bij wat mensen aan om ons de warmen bij hun kacheltjes. Dat vinden ze geen probleem, hooguit wat vreemd. De Tibetanen zijn ongelooflijk sterke mensen en zijn of gewoon gewend aan kou, of niet gewend daar over te klagen. We bereiken Nyalam, waar we in een restaurantje Rob en Brian ontmoeten. Twee Canadezen die uit Lhasa zijn komen fietsen. Erg grappige jongens en we besluiten met z'n vieren aan de langste afdaling ter wereld te beginnen....als "the decenders"!

Na drie dagen rollen we Kathmandu binnen. De rit was meer dan geweldig! Vanuit de ijskoude sneeuwstormen tot in de tropische warmte! Vanuit de absolute kaalte naar de overvloedigheid! Van kleine gele grassprietjes, naar de bananenbomen! Van 6 lagen kleding, naar t-shirtje! Van buiten adem zijn, tot van energie overlopende longen! Fantastisch! Bij iedere bocht stoppen we voor foto's en kijken onze ogen uit. Drie dagen lang roepen we "'aaaahhh en ooooohh" en is de glimlach niet van onze gezichten te slaan. Bij het eerste Nepalese stadje vallen we met onze neus in de boter. De familie van wie het hotel is nodigt ons uit om "brothersday" met hun te vieren. We krijgen oranje bloemblaadjes in ons haar en eten mee van erg lekker eten. Zeer bijzonder!

Tibet was een zeer bijzondere ervaring. Ik zal de kracht van de mensen daar nooit vergeten! De kloosters en tempels raken je diep en het landschap is prachtig en uniek. De tocht is echter niet makkelijk geweest, het was absoluut het zwaarste deel van de reis, maar we hadden het zeker niet willen missen. Tibet doet echt iets met je!

En dan nu Kathmandu. Een wereldstad met alle mogelijkheden die je maar wenst en nog veel meer. We eten zo lekker hier, pizza, kaneelbroodjes, koffie (!), curry, enz, enz. Heerlijk hier te zijn en onszelf te verwennen! Het voelt verdiend en dat voelt extra goed!

een paar foto's uit Tibet
En de eerste uit Nepal

We zijn er...op het dak van de wereld!!! Een bijzondere plek, in vele, vele opzichten. Maar je komt er niet zomaar.

Na een supergezellige tijd in Kashgar is het tijd om afscheid te nemen van de bewoonde wereld en richting de bergen te vertrekken. Samen met Polle en Els nemen we de eerste 200 km de bus naar Yecheng. Van daaruit nog een stukje Taklamakanwoestijn en dan komen de eerste bergtoppen in zicht. De weg stijgt, de temperatuur daalt, het asfalt verdwijnt, de ademhalingsproblemen komen...We hebben al wat bergen gezien onderweg, maar dit is anders. Deels omdat we weten dat dit een heel speciaal stukje van de wereld is, deels omdat het echt anders is! Kaal, verlaten, uitgestrekt, ruig, ver van alles, eigenlijk niet te beschrijven...
Pas na pas volgt. Hoogterecord na hoogterecord sneuvelt en trots vallen we elkaar ademloos in armen. Lichte hoofdpijn, zware benen. De kwaliteit van de weg is op zijn zachtst gezecht niet al te best. Wasbordjes worden afgewisselt met los zand of rollende kiezels, vrachtwagens en jeeps sjezen ons voorbij ons in een stoffige wolk achterlatend. Rivieren steken opeens de weg over (natte voeten) en de wind blaast ons eigenlijk de verkeerde kant op. Maar de bergen hebben onwaarschijnlijke mooie kleuren, muren van zwart steen, gele zandduinen, groene mossen, rode minerealen. Dee hoge meren zijn duizelingwekkend blauw, de gebedsvlaggetjes op de toppen trotseren moedig de eeuwige wind en de tibetaanse gazelles galopperen over de uitgestrekte vlaktes. In groene valleien grazen de yaks, waden ganzen en een soort ooievaars. Wegwerkers moedigen ons vrolijk aan...en wij hun. In de kleine hutjes op een rij (heet hier dorp) eten we het heerlijkste eten (en nemen een extra portie mee voor 's avonds....een soort afhaalchinees) en genieten we van de warmte van de op yakstront gestookte kachteltjes...
Overdag zijn de luchten helder blauw. En eerlijk is eerlijk: de zo bekende 'Hollandse Wolkenluchten' worden absoluut verslagen door die van Tibet! De nachten zijn koud, maar goed te doen. Veel kleren aan, fleecedeken om het lichaam gewikkeld en als een soort mummie kruipen we onze slaapzakken in. 's nachts plassen is zowel een kwelling (zo k-k-koud) als een onvergetelijke belevenis (sterren zo schitterend!!!). 's ochtends wachten op de eerste zonnestralen op de tent. Het water in de bidons is keihard bevroren. Thee zetten, rijstepapje maken en de dag is weer begonnen. Het landschap heeft een enorme uitwerking op mijn gevoel. Het ene moment raakt ik erg geintimideert door deze door alles en iedereen verlaten ruigheid. Het maakt met klein, kwetsbaar en zo onbeduidend. Het andere moment maakt het me sterker dan ooit en maakt en oeroude landschap een diepe kracht in me los.
Het Aksai Chin plateau nadert. Een week lang op een vlakte van 5000 meter hoogte. Alle bewegingen die normaal vanzelfsprekend zijn, kosten nu moeite. Een matje opblazen is als 100 meter sprinten en iets onder uit je fietstas opgraven (waarom ik toch altijd iets nodig heb dat onderin zit??) is als 15 meter onder water zwemmen. Fietsen gaat aardig, zolang je maar een ritme kunt behouden. Niet vast komen te zitten in los zand dus! Hijg, hijg, puf, puf en af en toe even schelden. Bemoedigende woorden, aan elkaar, aan onszelf. We passeren de grens van Tibet, trotseren de hoogste pas (5660 meter), snellen voorbij de eerste checkpoints, fietsen langs Nyak lake (een enorm meer dat grenst aan India) en komen na drie weken aan in Ali! We rollen een zandweg af en staan opeens oog in oog met een stoplicht, voelen asfalt onder onze gehavende bandjes, en horen getoeter. Terug in de bewoonde wereld, met gemengde gevoelens. We vinden een heerlijk hotel en genieten van een welverdiende en nog meer noodzakelijke douche. (Geen details...maar na drie weken........tsja). Eten, eten, slapen, slapen, voorraden aanvullen. En dan....naar de PSB (Public Security Buro). We zijn hier illegaal. Zelfstandig in deze regio van Tibet reizen is verboden. "Forbidden for Aliens". Melden dus, onze criminele daad bekennen. In een kamertje tegenover vier strak in het uniform gestoken officieren beantwoorden we braaf de vragen, vullen we formulieren in, zetten we onze vingerafdrukken, betalen we de boete en het 'alien travel permit' en een half uurtje later zijn we legaal in Tibet. Mooi!

Zoals gezegd is het vreemd weer in de bewoonde wereld te zijn. Zeker als die wereld ook nog eens scheef getrokken is. Chinezen hebben het hier duidelijk voor het zeggen, tibetanen zijn tweederangs burgers. Ze zijn trots en sterk. Prachtige kleding, betoverende ogen en een mysterieuze uitstraling. Hoe lang houden ze stand? Is Tibet nog Tibet?
Het reizen is net zo zwaar als indrukwekkend. We hebben zin in de tweede helft, maar genieten nog even van de luxe van de 'stad'.
Hier zijn weer de foto's

Ja, we hebben China bereikt! Een bijzonder en zeer mooi moment in deze reis. Maar later meer over dit exotische land, eerst nog het laatste stukje Kirgizie.

Vanuit Karakol nemen we de bus naar Bishkek. Een prettige stad om rond te slenteren en te genieten van alle luxe die een moderne stad te bieden heeft. Mooie terrasjes, lekkere restaurantjes en fijn winkelen! Reizen door Centraal Azie loopt (of beter gezegd fietst) op zijn eind en kopen daarom een mooi kirgisisch kleed ter herinnering. Sander is weer een halve dag bezig om dit verstuurd te krijgen, maar daar zijn we intussen aan gewend.....

Ons visum nadert de einddatum en we hebben een afspraak met Polle en Els in Kashkar. We zijn genoodzaakt een taxi te nemen van Bishkek naar Osh. We gaan een pas over van 3500 meter en bussen rijden er dus niet. Na wat gezoek naar een eerlijke taxichauffeur binden we de fietsen op het dak en rijden we in 9 uur naar Osh. De weg is prachtig en gaat voor het grootste deel door de bergen. Het uitzicht is fantastastisch......maar wat hadden we het graag gefietst! Als we vanaf de achterbank ook nog eens fietsers de pas op zien rijden, hebben we het even zwaar. Wel erg leuk is dat we de taxi onder andere delen met een vrouw die docent engels blijkt te zijn. Zij vertelt ons vanalles over Kirgizie en nodigt ons zelfs uit om een nachtje bij haar te slapen. Daar maken we dankbaar gebruik van. En zo zitten we na de lange taxirit midden in de nacht plov (vette rijst met vlees, uien en wortel) te eten en vodka te drinken. Na een ontbijt van wederom plov (we slaan de vodka deze keer maar over) stappen we de volgende dag eindelijk weer op de fiets.
We fietsen hoge passen over (3660 meter)en blijven daarna min of meer op deze hoogte. De nachten zijn dus weer koud en graven naar onze fleeces die ver onderin de fietstassen zaten. Ijs in de bidons en op de tent. Brrrr. Dat is lang geleden! Ook belanden we in een ware hagelstorm. De stenige onverharde weg veranderd in een glijbaan van modder. De temperatuur daalt snel naar iets boven het vriespunt en we moeten dus weer de tassen induiken naar regenbroeken en handschoenen.
Verder is de tocht naar de Chinese grens prachtig. De bergen worden hoger, de weg slecht, de mensen zijn vriendelijk en gastvrij, paarden razen 's nachts langs het tentje, helder water in de beken, paardenmelk verkopers langs de weg......een waardig afscheid van dit prachtige land!

Op naar China. Bij de grens ontmoeten we Beat uit Zwitserland. Met z'n drieen passeren we probleemloos de Chinese grens. Even lijken er problemen. Om de beurt moeten we een kamertje in om onze gegevens te laten registreren. Als ik alle vragen beantwoord heb leunt de Chinees met de veel te grote pet naar voren over zijn bureau, kijkt me heel streng aan en zegt: "One more question! What happened to your face"? Ik heb me zelf al geen week in de spiegel gezien en heb dus geen idee. Maar ik krijg uitleg: "Eyes white, cheeks red!" Ha, het is de supercharmante afdruk van mijn zonnebril. Zijn serieuse gezicht verdwijnt en begint te schateren van het lachen. Ik uiteraard ook en zo beginnen we met een lach aan de eerste kilometers China.

In het eerste winkeltje wat we binnenstappen kijken we onze ogen uit. Grappige zakjes vol Chinese tekentjes en een onbekende inhoud. We kopen de vreemdste dingentjes en een prachtig uitziende bak instant noodles voor lunch. Met z'n drieen zitten we even later te picknicken en te analyseren wat eten....geen idee! Misschien maar beter! Dan komt Carl uit Oostenrijk aanfietsen en we fietsen met z'n vieren in twee dagen naar Kashgar. Een waar feest om daar aan te komen. Een beter begin van een reis in China kan je eigenlijk niet hebben. Een bruizende, kleurrijke stad: een ware belevenis. We komen zintuigen te kort voor de wervelwind aan indrukken die er hier op ons af komt. Chinese muziek, de felle kleuren, de winkels vol exotische produkten, de geurige markten, en dan het eten!!!! Voor een paar centen eten we het lekkerste eten. Een favoriet plekje is een straatje vol kleine keukentjes waar druk en vol passie gekookt wordt. Daar krijg je een bord met 6 vakjes en wijs maar aan wat je erin wilt hebben. Allemaal even lekker en niet te vergelijken met wat we in Nederland bij de Chinees eten. Gisteren aten we bij we bij een fondue restaurant. Twee bakken met hete boillon en in het restaurant lange rekken met stokjes met daaraan de meest vreemde dingen geprikt. Van paddestoelen tot hele vissenkoppen, van kippenpoten (en daarmee bedoel ik dus echt de 'voeten') tot bloemen. Bedenkt het maar en het zit aan een stokje.

In het hotel ontmoetten we uiteraard Polle en Els en daarnaast nog een groep andere fietsers. Bijna allemaal op weg naar T...., en allemaal een beetje zenuwachtig. Allen zijn we druk met de laatste dingen, fietsen repareren, kleren wassen, eten inslaan, spullen nakijken, kaarten kopieeren en nog meer eten (chocola!!) inslaan. De avonden zijn veel te gezellig en dus zijn we een beetje moe, maar verder zijn we klaar om te gaan. Vol verwachting klopt ons hart! Het is een zeer bijzonder deel van de reis en we hebben het gevoel alsof we een beetje op nieuw vertrekken. Hebben we dit wel? Is dat goed geregeld? Moeten we niet nog even dit? Maar er is ook meer rust. Onderweg veel geleerd, o.a. dat we voor veel problemen wel een oplossing vinden. De volgende update is waarschijnlijk over meer dan 5 weken, omdat eerder internetten niet mogelijk is. Maar we hopen (en verwachten!) dan wel met een bijzonder verslag te komen....

Groetjes!

De foto's van Kirgizie tot China.

Mog een rijtje links naar sites van fietsers die we in Kashkar ontmoeten ::

Maurizio (CH) (>Tibet, Nepal)
Beat (CH) (>Karakorum Highway, India)
Jan & Jan (NL + CAN) (>China)
Carl (AU) (>Tibet)
Stephane (CH) (>Tibet, Nepal, India)